ਸੱਜਣਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲੇ ਕਦੇ ਹਾਲਾਤ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ

ਸਟਾਫ ਦੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਂ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਦਰਾਜ ਖੋਲਿਆ..
ਨਿੱਕੇ ਲਫਾਫੇ ਵਿਚ ਬੰਦ ਸਲਫਾਸ ਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਦੇਖ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚੀਆਂ ਗਈਆਂ ਤੇ ਸੁਵੇਰੇ-ਸੁਵੇਰੇ ਘਰੇ ਪਏ ਕਲੇਸ਼ ਵਾਲਾ ਸਾਰਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੰਮ ਗਿਆ.. ਅਚਾਨਕ ਦਰਵਾਜੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਹੋਈ…ਚਪੜਾਸੀ ਸੀ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਦੋ ਦਿਨ ਦੀ ਛੁੱਟੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ?..ਪੁੱਛਿਆ ਕਾਹਦੇ ਲਈ?
ਧੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਜਨਮ ਦਿਨ ਏ ਜੀ ਇਸਦਾ..ਅਠਾਰਵਾਂ ਸਾਲ ਚੜ ਪਿਆ..” ਮੈਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਦੇ ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਆਖਿਆ “ਇਹ ਲੈ ਫੜ ਮੇਰਾ ਸ਼ਗਨ ਵੀ ਰੱਖ ਲੈ..”
ਹੱਥ ਜੋੜਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਂਹ ਨੁੱਕਰ ਕੀਤੀ..ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਤੇ ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਇਆ ਤੇ ਫੇਰ ਧੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਲਿਆ..
ਇਹ ਦੇਖ ਮੇਰੀ ਖੁਦ ਦੀ ਕਾਲਜ ਗਈ ਧੀ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਘੁੰਮ ਗਈ…!
ਪੁੱਛਿਆ “ਘਰ ਕੌਣ ਕੌਣ ਏ ਹੋਰ”?
ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਮੁੰਡਾ..ਦੋ ਧੀਆਂ,ਨਾਲਦੀ..ਅਤੇ ਇੱਕ ਬੁੱਢੀ ਮਾਂ..”
ਫੇਰ ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ “ਨਾਲਦੀ ਨਾਲ ਕਦੀ ਲੜਾਈ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਤੇਰੀ..”?
ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਸਾਬ ਜੀ ਜਿਥੇ ਦੋ ਭਾਂਡੇ ਹੁੰਦੇ ਖੜਕ ਹੀ ਜਾਂਦੇ..ਪਰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਤੇ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨਾ ਈ ਪੈਂਦਾ..ਸੋ ਇੱਕਂ ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਗੱਲ ਠੰਡੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ..” ਏਨੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੌਲਾ ਜਿਹਾ ਪੈਣ ਲੱਗਾ..
ਇੱਕ ਔਰਤ ਅਤੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਬਚੇ ਸਨ..ਦੱਸਣ ਲੱਗਾ ਸਾਬ ਜੀ ਥੋਨੂੰ ਪਤਾ ਇਹ ਓਹੀ ਆਪਣੇ ਦਫਤਰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਅਮਰੀਕ ਸਿੰਘ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਤੇ ਦੋ ਬੱਚੇ ਨੇ..ਜਿਸਨੇ ਮਹੀਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਗੱਡੀ ਹੇਠ ਸਿਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ..
ਇਹ ਅੱਜਕੱਲ ਅਕਸਰ ਹੀ ਗੇਟ ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਉਸ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ਕੇ ਉਹ ਘਰੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ..ਕਦੋਂ ਛੁੱਟੀ ਹੋਣੀ..”ਨੀਮ ਪਾਗਲ” ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ ਏ..
ਤੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿਆਣੇ ਵਿਚਾਰੇ ਮਾਂ ਦੀ ਉਂਗਲ ਫੜ ਸਾਰੀ ਦਿਹਾੜੀ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ” ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ ਲੱਗਿਆ ਜਿੱਦਾਂ ਲਫਾਫੇ ਵਿਚ ਬੰਦ ਸਲਫਾਸ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਪੱਕੀ ਵੀ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਕੇ ਵੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਹੁਣ ਆਪਣਾ ਮਨ ਨਾ ਬਦਲ ਲਵੀਂ..! ਫੇਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋਇਆ..ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਲਾਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗੀਆਂ..ਇੱਕਦਮ ਉੱਠ ਖਲੋਤਾ..ਸਲਫਾਸ ਵਾਲਾ ਪੈਕਟ ਚੁੱਕ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ ਤੇ ਪੂਰੇ ਦਾ ਪੂਰਾ ਪੈਕਟ ਫਲਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..”
ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਤਰ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਓਥੇ ਹੀ ਖਲੋਤਾ ਸੀ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਤੁਸੀਂ ਠੀਕ ਤੇ ਹੋ ਸਾਬ ਜੀ”?..ਚਲੋ ਬੈਠੋ ਕਾਰ ਵਿਚ..ਮੈਂ ਦਫਤਰ ਲਾਕ ਕਰ ਦਿੰਨਾ ਹਾਂ..” ਘਰੇ ਪਹੁੰਚਿਆਂ ਤਾਂ ਉਹ ਏਧਰ ਓਧਰ ਵੇਖ ਬਿੜਕਾਂ ਲੈਂਦੀ ਹੋਈ ਮੇਰਾ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਇੰਤਜਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ..
ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਉਸਦੇ ਸਾਹ ਵਿਚ ਸਾਹ ਆ ਗਿਆ ਜਾਪਿਆ..ਮੈਂ ਵੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਫੇਰ ਬਰੂਹਾਂ ਟੱਪ ਉਸ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋ ਤੁਰਿਆ..ਉਹ ਅੱਥਰੂ ਪੂੰਝਦੀ ਹੋਈ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਨੱਸੀ ਆਈ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਝੱਟਪੱਟ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ.. ਫੇਰ ਬਿਨਾ ਗੱਲ ਕੀਤਿਆਂ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਓਨੀ ਦੇਰ ਤੱਕ ਬਾਹਰ ਡੱਠੇ ਮੰਜੇ ਤੇ ਬੈਠੇ ਰਹੇ ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਭਣ ਗਈ ਧੀ ਵਾਪਿਸ ਨਾ ਮੁੜ ਆਈ..ਮੈਨੂੰ ਵੇਖ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਵੀ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਓੰਕੇ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਅਖਵਾਉਂਦਾ ਇੱਕ “ਰਿਸ਼ਤਾ” ਜਿਸਨੂੰ ਦੁਨੀਆ “ਮਾਂ” ਦਾ ਨਾਮ ਦਿੰਦੀ ਏ ਕਿਸੇ ਆਪਣੇ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਵਿਚ “ਨੀਮ ਪਾਗਲ” ਹੋਣ ਤੋਂ ਜੂ ਬਚ ਗਿਆ ਸੀ!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

0