admin

ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਸੰਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸੁੱਖ-ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਕਿਵੇਂ ਉਠਿਆ ਜਾਵੇ।

ਸੰਤ ਨੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕਬਰਾਂ ਵਿਚ ਜਾਓ ਉਥੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰਕੇ, ਗੁਣ ਗਾ ਕੇ ਆਵੋ। ਉਸਨੇ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ, ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੇ ਸੰਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ? ਜਵਾਬ ਮਿਲਿਆ ਨਹੀਂ।

ਫਿਰ ਜਾਓ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਆਓ। ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੇ ਫਿਰ ਸੰਤ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ: ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ? ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ।

ਸੰਤ ਣੇ ਕਿਹਾ “ਤੇਰੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਦਾ ਉੱਤਰ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕਰੇ, ਕੋਈ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੇ, ਸੁੱਖੀ ਜ਼ਾ ਦੁਖੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ।”

ਪੁਸਤਕ- ਖਿੜਕੀਆਂ
ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰ

ਕਈ ਅਵਸਰ ਹੱਥੋਂ ਗੁਆ ਕੇ ਅਸੀਂ ਲੰਬਾ ਸਮਾਂ ਪਛਤਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਇਕ ਬੁੱਢੀ ਮੰਗਤੀ ਦੂਜੇ ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਆਉਂਦੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਰੁਪਇਆ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੈਂ ਦੋ ਰੁਪਏ ਵੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਆਈ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।

ਇਕ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਨਾਲ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਰਜਾਈ ਕਿੰਨੇ ਦੀ ਬਣਦੀ ਹੈ? ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ, ਮੈਂ ਸੁਣ ਲਿਆ ਸੀ, ਸੋਚਿਆ ਅਗਲੀ ਵਾਰ ਆਵੇਗੀ ਤਾਂ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦੇਵਾਂਗਾ। ਫਿਰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਜੇ ਦੇਣੇ ਹੀ ਹਨ ਤਾਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਦੇ ਦੇਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ । ਉਹ ਫਿਰ ਕਦੇ ਆਈ ਹੀ ਨਾ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਮਗਰੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਚਲਾਣਾ ਕਰ ਗਈ ਸੀ।
ਉਹ ਸੌ ਰੁਪਏ ਭਾਵੇਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਪੈਸੇ ਨਾ ਦੇਣ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ਅੱਜ ਵੀ ਹੈ।

ਪੁਸਤਕ- ਖਿੜਕੀਆਂ
ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰ

ਪਿਤਾ ਨਵੀਂ ਲਿਆਂਦੀ ਕਾਰ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਖੜੀ ਕਰ ਅੰਦਰ ਗਿਆ । ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਆਪਨੇ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਕਾਰ ਤੇ ਰੇੰਚ ਨਾਲ ਝਰੀਟਾਂ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਦੇਖ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ । ਪੁੱਤ ਦੇ ਹਥੋਂ ਰੇੰਚ ਖੋਹ ਕੇ ਕੇ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਓਸਨੂੰ ਬੂਰੀ ਤਰਾਂ ਕੁੱਟਣਾ ਸ਼ੂਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਸੱਟ ਸਿਰ ਵਿਚ ਲੱਗ ਗਈ ਤੇ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਬੱਚਾ ਕੌਮਾ ਵਿਚ ਚਲਾ ਗਿਆ । ਦੋ ਦਿੰਨ ਬਾਅਦ ਬੇਹੋਸ਼ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਤੇ ਬਚਾ ਅੱਖਾਂ  ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਲੈ ਬੱਸ ਇੰਨਾ ਹੀ ਕਹ ਸਕਿਆ ” i am sorry dad ” ਤੇ ਅਗਲੇ ਪਲ ਬੱਚੇ  ਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪਿਤਾ ਨੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਦਾਹ ਸੰਸਕਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਰ ਤੇ ਪਈਆਂ ਝਰੀਟਾਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਉਸ ਉੱਤੇ  ਲਿਖਿਆ ਸੀ “love you dad” ਪਛਤਾਵੇ ਦੀ ਅੱਗ ਐਸੀ ਮਚੀ ਕੇ ਪਿਤਾ ਵੀ ਦਿਲ ਦੇ ਦੌਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲ ਵਸਿਆ ।
ਗੁੱਸੇ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਚੀਜਾਂ ਵਰਤਣ  ਲਈ ਤੇ ਇਨਸਾਨ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ।
ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ।
ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਚੀਜਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਸਰੋਤ : ਵਟਸਅਪ

ਸੁਆਰੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਆਕੇ ਰੁਕੀ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਕੰਡਕਟਰ ਦੀ ਨਜਰ ਭੁੰਜੇ ਡਿੱਗੇ ਬਟੂਏ ਤੇ ਜਾ ਪਈ ! ਬਟੂਏ ਵਿਚੋਂ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਇਕ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਾ ਨਿਕਲਿਆ ! ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਉੱਚੀ ਸਾਰੀ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕਿਹਾ ਬਈ ਗੁਆਚਾ ਬਟੂਆ ਲੱਭਾ ਹੈ ਤੇ ..ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੱਸ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੋ !
ਡੰਡੇ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਤੁਰਦਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਗਾਂਹ ਆਇਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕੇ ਪੁੱਤ ਇਹ ਮੇਰਾ ਗੁਆਚਾ ਹੋਇਆ ਬਟੂਆ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਇਹ ਹੈ ਕੇ ਵਿਚ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਲੱਗੀ ਹੈ ! ਕਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨਾ ਪਊ ਕੇ ਇਹ ਤੇਰਾ ਹੈ …ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤੇ ਹਰੇਕ ਦੇ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਮਿਲ ਜਾਊ ..ਨਾਲੇ ਇਹ ਦੱਸ ਕੇ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਤੈਂ ਆਵਦੀ ਫੋਟੋ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਲਾਈ …..? ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਲੈ ਕਹਿੰਦਾ ਪੁੱਤ ਗੱਲ ਥੋੜੀ ਲੰਮੀ ਹੈ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੀ … ਇਹ ਬਟੂਆ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਲੈ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ..ਨਾਲੇ ਰੋਜ ਰੋਜ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਖਰਚਣ ਨੂੰ ..ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸੀ …ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਸ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਓਹਨਾ ਦੀ ਫੋਟੋ ਲਾ ਲਈ !
ਫੇਰ ਜੁਆਨ ਹੋਇਆ …ਖੁੱਲੀ ਖੁਰਾਕ ..ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਲਾਲ ਸੂਹਾ ਰੰਗ ..ਫੜਕਦੇ ਡੌਲੇ ..ਜੁਆਨੀ ਵਾਲਾ ਜ਼ੋਰ ..ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਦੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਅੱਗੇ ਖਲੋਤਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ….ਭੁਲੇਖਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਤੇ ਤਾਕਤਵਰ ਇਨਸਾਨ ਮੈਂ ਹੀ ਸਾਂ ! ਜੁਆਨੀ ਦੇ ਲੋਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਲਾ ਲਈ…! ਫੇਰ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ..ਸੋਹਣੀ ਵਹੁਟੀ ਦੇਖ ਸਰੂਰ ਜਿਹਾ ਚੜ ਗਿਆ .. ਆਪਣੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਲਾ ਲਈ …! ਫੇਰ ਸੋਹਣੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਘਰ ਜਨਮ ਲਿਆ …ਗਿੱਠ ਗਿੱਠ ਭੋਇੰ ਤੋਂ ਉਚਾ ਹੋ ਹੋ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆ ..ਜੁਆਨ ਹੁੰਦਾ ਪੁੱਤ ਦੇਖ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢ ਪੁੱਤ ਦੀ ਲਾ ਲਈ…!ਫੇਰ ਸਮੇ ਦਾ ਚੱਕਰ ਚਲਿਆ …ਜੁਆਨੀ ਵਾਲਾ ਜ਼ੋਰ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ..ਮਾਂ ਪਿਓ ਵੀ ਤੁਰ ਗਏ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ..ਵਹੁਟੀ ਵੀ ਸਦਾ ਵਾਸਤੇ ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ ਬੁਲਾ ਗਈ ਇੱਕ ਦਿਨ ! ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਿਹੜੇ ਪੁੱਤ ਤੇ ਇਨਾਂ ਮਾਣ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਕੱਲਾ ਛੱਡ ਟੱਬਰ ਲੈ ਦੂਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ …ਤੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਕਹਿ ਗਿਆ ਮਗਰੇ ਨਾ ਆਵੀਂ ..ਘਰੇ ਕਲੇਸ਼ ਪੈਂਦਾ ! ਫੇਰ ਇਕ ਦਿਨ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਗੁਆ ਮੱਸਿਆ ਦੇ ਮੇਲੇ ਵਿਚ ਕਮਲਿਆਂ ਵਾੰਗ ਕੱਲੇ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦਿਸ ਪਈ …ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਮੁੱਲ ਲੈ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਲਾ ਲਈ…ਬਸ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ..ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ..ਕਈ ਵਾਰੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਾਈਦੀਆਂ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਕਰ ਲਈਦੇ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨਾਲ !
ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਬਟੂਆ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਬਾਪੂ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਿਆ ! ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦਾ ਕੰਡਕਟਰ ਅੱਡੇ ਤੇ ਹੀ ਫੋਟੋਆਂ ਕਲੰਡਰਾਂ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਖਲੋਤਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ..” ਭਾਈ ਸਾਬ ਇੱਕ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦੇਣਾ.. ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਲਾਉਣੀ ਹੈ ”
ਰੱਬ ਰਾਖਾ ਜੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਤਾ ਸ਼ੇਅਰ ਜਰੂਰ ਕਰਨਾ ਦੋਸਤੋ

ਕਲ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੀਆ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਅਥਰੂ ਨਿਕਲ ਗਏ । ਜਦੋ ਮੈ ਕਣਕ ਲਈ ਤੇਲੇ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਿਆ ।ਮੈ ਦਵਾਈ ਲੈ ਕੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨਾਲ ਹਾਸਾ ਠੱਠਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਗਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਇਕਦਮ ਬਦਲ ਗਿਆ ।ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਹਲੀਮੀ ਨਾਲ ਮੂੰਗੀ ਦਾ 5 ਕਿਲੋ ਬੀਜ ਮੰਗਿਆ ਤਾ ਅਗੋ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਟੁੱਟ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਪਹਿਲਾ ਮਟਰਾਂ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕਰ ।
ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਤਰਲਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਮਟਰ ਤਾ ਵਹਾ ਦਿਤੇ ਨੇ ਤੁਸੀ ਕਣਕ ਤੋ ਪੈਸੇ ਕਟ ਲੈਣਾ ।ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਿਆਂ ਬੀਜ ਦਿੱਤਾ ।।ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਤਰਲਾ ਲੈ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਇਕ ਏਕੜ ਦੀ ਕਣਕ ਦੇ ਤੇਲੇ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਦੇ ਦਿਓ।ਅਗੋ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਉਸ ਵਲ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਦੇਖਿਆ ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਮੰਗ ਲਿਆ ਹੋਵੇ।ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਿਆ ਦਵਾਈ ਦਿਤੀ। ਉਸ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਏਨੀ ਹਿਮੰਤ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਵਾਰ ਦਵਾਈ ਦਾ ਰੇਟ ਹੀ ਪੁਛ ਲਵੇ।
ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਦਵਾਈ ਦਾ ਡਬਲ ਰੇਟ ਲਗਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਦਿਆ ਦਵਾਈ ਦਿਤੀ।। ਮੈ ਘਰ ਆ ਕੇ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਇਸ ਵਾਰ ਮੂੰਗੀ ਦਾ ਰੇਟ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾ ਏ ਕਿਸਾਨ ਵੀ ਪਕਾ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦਾ ਰਸਤਾ ਅਪਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਏ।।ਮੈ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਏ ਅਸਲੀ ਅੰਨਦਾਤਾ ਏ ਜੋ ਆਪਣੇ ਬਚਿੱਆ ਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਰਖ ਕੇ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਢਿੱਡ ਪਾਲ ਰਿਹਾ ਏ।
ਇਹ ਕਿਸਾਨ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਕਿਥੋ ਪੜਾਏਗਾ ਜਿਸ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਫਸਲ ਪਾਲਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਨਹੀ ਹਨ। ।ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਨੇ ਕਿਸਾਨ ਹੋਣਗੇ । ਜੇ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸਰਕਾਰਾ ਦੁਕਾਨ ਦਾਰ ਆੜਤੀ ਕਿਸਾਨਾ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਦੇ ਰਿਹੇ ਤਾ ਉਹ ਦਿਨ ਦੂਰ ਨਹੀ ਜਦੋ ਕਿਸਾਨ ਨਾਮਕ ਜਾਤੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋ ਲੁਪਤ ਹੋ ਜਾਵੇ ਗੀ
ਦੋਸਤੋ ਸੋਚੋ ਕੁਝ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰੋ ਕਿਸਾਨੀ ਬਚਾਓ ਪੰਜਾਬ ਬਚਾਓ ।।
ਸਰੋਤ: ਫੇਸਬੁੱਕ
ਭੇਜਿਆ : ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ (Yadwinder Singh )

ਸਿੱਪ ਦਾ ਕੀੜਾ ਜਦੋਂ ਖੁਰਾਕ ਲਈ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਰੇਤ ਦਾ ਕਿਣਕਾ ਉਸ ਵਿੱਚ ਆਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਉਸਦੀ ਕੋਮਲ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਰੜਕਦਾ ਹੈ।
ਕੀੜਾ ਇਸ ਰੜਕ ਨੂੰ ਨਰਮ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸ ਉੱਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਦਾ ਲੁਆਬ ਚੜਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਉਸਦੇ ਲੁਆਬ ਚੜਾਉਣ ਕਾਰਨ, ਕਿਣਕਾ ਗੋਲ ਅਤੇ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਦਿਨ ਇਸ ਕਿਣਕੇ ਦੇ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ, ਸਾਹ ਘੁੱਟਣ ਕਰਕੇ, ਸਿੱਪ ਦਾ ਕੀੜਾ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਿਨ ਇਸ ਕਿਣਕੇ ਤੋਂ ਬਣੇ ਮੋਤੀ ਦਾ ਜਨਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪੁਸਤਕ: ਖਿੜਕੀਆਂ
ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰ

ਮੈਨੂੰ ”ਕੇਸ਼ ‘ ਨਾਮੀ ਦੀਪ ਵਿਚ ਇਕ ਸੌਦਾਗਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਸਮਾਨ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਏ 150 ਊਂਠ ਅਤੇ 40 ਸੇਵਾਦਾਰ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਹਿਮਾਨ ਬਣਾਇਆ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰਾਮ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ- ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਤਨਾ ਮਾਲ ਤੁਰਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੈ, ਇੰਨਾ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਵਿੱਚ, ਇੰਨੀ ਜਮੀਨ ਫਲਾਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਪਈ ਹੈ, ਕਦੇ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਸਰ ਜਾਨ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਓਥੋਂ ਦਾ ਪੌਣ ਪਾਣੀ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਹੈ। ਫੇਰ ਕਹਿੰਦਾ ਜਨਾਬ ਮੇਰਾ ਵਿਚਾਰ ਇਕ ਹੋਰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ, ਅਗਰ ਉਹ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਿਤੇ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਯਾਤਰਾ ਹੈ? ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ ਪਾਰਸ ਦਾ ਗੰਧਕ ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਉਥੇ ਇਸਦੀ ਚੰਗਾ ਕੀਮਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਚੀਨ ਦੇ ਪਿਆਲੇ ਰੂਮ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਉਥੋਂ ਰੂਮ ਦਾ ਦੇਬਾ ( ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਕੱਪੜਾ) ਲੈ ਕੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਵਿਚ ਅਤੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਦਾ ਫੌਲਾਦ ( ਲੋਹਾ) ‘ ਹਲਬ’ ਵਿਚ ਅਤੇ ਹਲਬ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ‘ ਯਮਨ’ ਵਿਚ ਅਤੇ ਯਮਨ ਦੀਆਂ ਚਾਦਰਾਂ ਲੈ ਕੇ ਪਾਰਸ ਮੁੜ ਆਵਾਂਗਾ। ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਇਕ ਦੁਕਾਨ ਕਰ ਲਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਊਗਾ ਅੱਗੇ ਰੱਬ ਮਾਲਕ  ਹੈ।

ਉਸਦੀ ਇਹ ਭੁੱਖ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤੰਗ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ-
ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੋਣਾ ਕਿ ‘ਗ਼ੋਰ’ ਦਾ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੌਦਾਗਰ ਜਦ ਘੋੜੇ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਮਰਨ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਇਕ ਠੰਡਾ ਹੌਕਾ ਭਰਕੇ ਕਿਹਾ- “ਖਾਹਿਸ਼ਮੰਦ ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਬਰ ਹੀ ਭਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਬਰ ਦੀ ਮਿੱਟੀ।”

– ਸ਼ੇਖ ਸਾਦੀ
ਪੁਸਤਕ – ਸ਼ੇਖ ਸਾਦੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਰਚਨਾ
ਲਿਖਾਰੀ – ਮੁਨਸ਼ੀ ਪ੍ਰੇਮ ਚੰਦ