ਕਿਉਂ ਨਾ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ਿਅਰ ਫਿਰ ਫੁਰਦਾ ਰਹੇ।
ਕੋਈ ਚਿਹਰਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਾਲ ਜੇ ਤੁਰਦਾ ਰਹੇ।
ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਸਵਾਰਥ ਦੇ ਦੂਜਿਆਂ ਲਈ ਰਾਹ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ
ਬੰਦਾ ਫੁੱਲਾਂ ਅਤੇ ਕੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਸਮਾਨ ਸੋਖ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ।
ਲੱਗੀਆ ਦੇ ਰੋਗ ਮਾੜੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਮਹੋਬਤ ਬਦਲੇ ਮਹੋਬਤ ਮਿਲੇ
ਉਹ ਲੋਗ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ
ਜੇਕਰ ਖੁਸ਼ਬੂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਚੰਦਨ ਨੂੰ
ਚੰਦਨ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ, ਲੱਕੜ ਹੈ।
ਜੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ‘
ਇਨਸਾਨ ਕਹਿਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ, ਹੈਵਾਨ ਹੈ।
ਹਰ ਗੱਲ ਸਾਝੀ ਕਰਨੀ ਪਰ ਸਹੀ ਵਕਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਹੈ।
ਹਾਲੇ ਤੇਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਸਾਡੀ ਚੁੱਪ ਹੀ ਠੀਕ ਹੈ।
ਜੇ ਕੋਈ ਤੈਨੂੰ ਹੂਰ ਕਹੇਗਾ।
ਨੂਰ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂਰ ਕਹੇਗਾ।
ਧੂਆ ਦਰਦ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਏ, ਤੇ ਰਾਖ ਕਹਾਣੀਆਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ ਏ ਕੁਝ ਦੀਆਂ
ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੇਖ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕੁਝ ਦੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਵੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਅੱਖਾਂ ਭਰੀਆਂ, ਜੁਬਾਨ ਚੁੱਪ,
ਤੇ ਰੂਹ ਚੀਕ ਰਹੀ ਹੈ,
ਤੈਨੂੰ ਤੇ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ
ਮੇਰੇ ਤੇ ਕੀ ਬੀਤ ਰਹੀ ਹੈ ।
ਜਦ ਵੀ ਕਦੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਵਿਹੜਾ ਸਵਾਰਦੀ ਹਾਂ।
ਤਾਂ ਦੂਰ ਤੀਕ ਉਹਦਾ ਰਸਤਾ ਨਿਹਾਰਦੀ ਹਾਂ।
“ਜੇਬ ਖ਼ਾਲੀ ਵੀ ਹੋਵੇ ਫਿਰ ਵੀ ਮਨਾ ਕਰਦੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ
ਮੈ ਆਪਣੇ ਬਾਪ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਇਨਸਾਨ ਅੱਜ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ”
ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਆ
ਕਿ ਸੱਜਣਾ ਨੂੰ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਦਾ
ਇਹਸਾਸ ਆ, ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਜੇ
ਇੰਨਾ ਹੀ ਉਦਾਸ ਰਹਿੰਣਾ ਤਾਂ
ਮਰ ਕਿਉ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।
ਆਖਣ ਕੱਲਾ ਕੱਲਾ ਯੋਧਾ ਸਵਾ ਲੱਖ ’ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੈ
ਪਲਾਂ ਛਿਣਾਂ ਨੂੰ ਡੋਲਣ ਵਾਲਾ ਸਿੰਘਾਸਣ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦਾ
ਬੰਬਾਂ ਤੇ ਬੰਦੂਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਲੋਕੀਂ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਨੇ
ਭਰਮ-ਭਕਾਨਾ ਫਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਲ੍ਹੜ ਦਾਅਵੇਦਾਰਾਂ ਦਾ