Social Evils

social evils stories

ਬਗਾਬਤੀ ਮਿੱਟੀ

by Jasmeet Kaur

“ਓਏ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਗੁਲਾਮ ਥੋੜੇ ਆਂ, ਅਪਣਾ ਕਮਾ ਖਾਂਦੇ ਆਂ, ਉਹ ਰਾਜਾ ਹੋਊ ਤਾਂ ਅਪਣੀ ਰਿਆਸਤ ਦਾ। ਜਾਹ ਕੋਈ ਮਾਲੀਆ ਲਗਾਣ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ ਦੂਣਾ, ਨਹੀਂ ਭਰਦੇ ਜ਼ੁਰਮਾਨਾ, ਨੱਸ ਜਾਓ ਇੱਥੋਂ ਜਾਨਾਂ ਬਚਾਕੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੌਰਾਂ ਸੇਕ ਦੇਣਗੇ ਸਾਡੇ ਆਦਮੀ।”
ਤੀਸਰੀ ਵਾਰ ਵੀ ਕਰਿੰਦੇ ਝਾੜ ਖਾ ਨਾਕਾਮ ਮੁੜਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਗਏ। ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਆਦਮੀ ਉਸਤੋਂ ਬਾਗੀ ਹੋ ਗਏ ਨੇ, ਦੂਸਰਿਆਂ ਤੇ ਕੀ ਅਸਰ ਪਏਗਾ? ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਇਹ ਏ ਕਿ ਇੱਥੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਗਲਤੀਆਂ ਮੰਨਦੇ, ਮੁਆਫੀਆਂ ਮੰਗਦੇ ਨੇ, ਜੁਰਮਾਨੇ ਭਰਦੇ ਨੇ ਪਰ ਵਾਪਸ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਬਗਾਵਤਾਂ। ਰਾਜਾ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚਿਆ ਇਸ ਦਾ ਕੋਈ ਯਥਾਰਥਿਕ ਹੱਲ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਆਖਰ ਉਸਨੇ ਬਾਗੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆਉਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਮਿੱਟੀ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਆਪਣੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਕੀਤਾ।
ਉਹ ਮਿੱਟੀ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਤੇ ਵਿਛਵਾ ਬਾਗੀਆਂ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ।
“ਅੰਨ ਦਾਤਾ, ਅਸੀਂ ਬੇਗੁਨਾਹ ਹਾਂ, ਅਸਾਂ ਕੋਈ ਬਗਾਵਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ, ਲਗਾਨ ਜ਼ੁਰਮਾਨੇ ਸਮੇਤ ਤਾਰਿਆ ਫਿਰ ਵੀ ਕੈਦੀ?”
ਰਾਜੇ ਵਲ ਤੁਰੇ ਆ ਰਹੇ ਬਾਗੀਆਂ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਉਸ ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਪੈਰ ਧਰਿਆ, ਅਵਾਜ਼ ਗੂੰਜੀ ‘ਓਏ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਗੁਲਾਮ…”

ਅੱਤਵਾਦੀ

by Sandeep Kaur

ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦੇ ਹੀ ਪੁਲਿਸ ਚੁਕੰਨੀ ਹੋ ਗਾਈ ਸੀ। ਮੁੱਖ ਦਫਤਰ ਨੂੰ ਸੂਚਨਾ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਨੇੜੇ ਦੀ ਫੋਰਸ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਜਾਣ ਦੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਫੋਰਸ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਘੇਰੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਦੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਸੂਹੀਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤਾਇਨਾਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਹਰ ਮੋੜ ਉੱਤੇ ਪੁਲਿਸ ਹਾਜਰ ਸੀ ਅਤੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਸੀਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਪੂਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਕੇ ਅੱਤਵਾਦੀਆਂ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਅੱਗੇ ਆਤਮ ਸਮਰਪਣ ਕਰਨ ਦੇ ਹੁਕਮ ਸਪੀਕਰ ਉੱਤੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦਾ ਗਰੁੱਪ ਜੋ ਮੇਲੇ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਪੁਲਿਸ ਦਸ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਾਰੇ ਅੱਤਵਾਦੀ ਸਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਲੀਡਰ ਨੇ ਮੂੰਹ ਬੰਨਿਆ ਹੋਇਆ ਏ।
ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਮੁੰਡਿਆਂ ਉੱਤੇ ਖਤਰਾ ਮੰਡਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਸਿਆਣੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਗੁਰਜੰਟ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਰੁਮਾਲ ਖੋਲਕੇ ਵਿਖਾ ਦੇ ਭਰਿੰਡ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਲੜੀ ਏ। ਰੁਮਾਲ ਖੋਲਣ ਉੱਤੇ ਸੁੱਜੀ ਗੱਲੂ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।
ਅੱਤਵਾਦੀ ਮੁਸ਼ਕਰਾ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਆਇਆ
ਸੀ।

ਅਸਲ ਦੋਸ਼ੀ ਕੌਣ????

by admin
ਡਿਉਢੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ਇਕੱਠੇ ਚਾਹ ਪੀ ਰਹੇ ਸੀ, ਅਚਾਨਕ ਬਾਹਰੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਕੁੜੇ ਇਹ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਗਿਆ ਅੱਤਘੋਰ ਕਲਯੁਗ ਦਾ ਵਖ਼ਤ ਜ਼ੋਰਾਂ ਤੇ ਚੱਲ ਪਿਆ।ਮੰਮੀ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲ ਵੇਲੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸ ਰਹੇ ਸਨ, ਕਿਵੇਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਸਟਰ ਕੁੱਟ- ਕੁੱਟ ਕਿ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ।ਫਿਰ ਘਰੋਂ ਕਦੇ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨਾ,ਫਿਰ ਕੁੱਟ ਪੈ ਜਾਣੀ।ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਜਵਾਕ ਤਾਂ ਟਿੱਚ ਨੀ ਜਾਣਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ।
ਇੰਨ੍ਹੇ ਨੂੰ ਚਾਚੀ ਭੱਜੀ ਆਈ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚੋਂ “ਅਖੇ ਇਹ ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤ ਗਿਆ”।
ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਇਹੋ -ਜਿਹਾ।ਮੇਰਾ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਦਿਮਾਗ ਸੋਚ ਹੀ ਰਹਿਆ ਸੀ,ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਮਰ ਤਾਂ ਨੀ ਗਿਆ ਇੰਨ੍ਹੇ ਨੂੰ ਪਾਪਾ ਨੇ ਚਾਚੀ ਦੀ ਗੱਲ ਟੋਕਦਿਆਂ ਆਖ ਦਿੱਤਾ,ਕੀ ਹੋਇਆ ਚਾਚੀ ਕੋਈ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਾਈ ਕਰ ਗਿਆ ।
ਨਾ ਵੇ ਕਾਨੂੰ ਭਾਈ ਇਹ ਤਾਂ ਜਿਊਂਦੇ ਜੀਅ ਮਾਰ ਗਿਆ ,ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ। ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮੋਹਨੇ ਦੀ ਨੂੰਹ ਨੇ ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ ਮਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੀ।ਸਾਰੇ ਕਮਰੇ ਦਾ ਸਾਮਾਨ ਫੂਕ ਤਾਂ ਨਾਲੇ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਪੈਰ ਫੂਕੇ ਗਏ।ਆਪ ਤਾਂ ਬਚ ਗਈ। ਖਸਮਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣੀ ਕੀ ਰੱਬ ਲੈਣ ਆਇਆ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ , ਕੋਈ ਖੌਫ਼ ਹੀ ਨੀ ਰੱਬ ਦਾ ਅੱਜ ਕੀ ਲੋੜ੍ਹਾ ਮਾਰਿਆਂ।(ਚਾਚੀ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਰੁਕੇ ,ਇੱਕੋ ਸਾਹੇ ਕਿੰਨ੍ਹਾਂ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਗਈ। ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਉਸ ਕੋਲ ਹੀ ਆਉਂਦੀ ਹੋਵੇ।)
ਚਾਚੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਹੌਲੀ ਕੁ ਆਖਿਆ , ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਮੇਰੀ  ਮੰਮੀ ਨੇ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਅ ਹੀ ਆਖ ਦਿੱਤਾ,ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਚਾਚੀ ਜੀ ,ਇੱਥੇ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ। ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਉੱਠ ਕੇ ਜ਼ਰਾ ਇੱਧਰ ਆ। ਗੱਲ ਹੀ ਕੁੱਝ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਹੋ ਗਈ,ਸਭ ਸਾਹਮਣੇ ਨੀ ਦੱਸਣੀ।ਮੰਮੀ ਤੇ ਚਾਚੀ ਦਸ- ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਘੁਸਰ- ਮੁਸਰ ਕਰੀ ਗਈਆਂ। ਇੰਨ੍ਹੇ ਅਸੀਂ ਸਭ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕੰਮਕਾਜ ਵਿੱਚ ਜੁਟ ਗਏ। ਗੱਲ ਸੀ ਬਾਹਰੋਂ ਆ ਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਇੱਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ।ਜਿਸਦੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਤੇ ਦੋ ਆਪ ਮੀਆਂ ਬੀਬੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਸੋਨੀਆਂ ਦੇ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਛੋਟੇ ਤੇ ਕੁੜੀ ਵੱਡੀ ਸੀ।ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਰੇਨੂੰ ਸੀ।
         ਰੇਨੂੰ ਦੀ ਮਾਂ “ਸੋਨੀਆਂ” ਰੇਨੂੰ ਲਈ ਵਧੇਰੇ ਚਿੰਤਤ ਰਹਿੰਦੀ।ਰੇਨੂੰ ਹੁਣ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਬਾਰੇ ਅਕਸਰ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸਾਡੇ ਮਹੁੱਲੇ ਵਿੱਚ ਸੋਨੀਆਂ ਗੋਹੇ-ਕੂੜੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ , ਪੇਸ਼ੇ ਵਜੋਂ ਉਹ ਜਮਾਂਦਾਰ ਸਨ। ਸੋਨੀਆਂ ਦਸ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਬਿਹਾਰ ਤੋਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਰੇਨੂੰ ਥੋੜਾਂ ਖੁਸ਼ ਤੇ ਵਧੇਰੇ ਦੁਖੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਬਿਹਾਰ ਵਿੱਚ ਰੇਨੂੰ ਦੀ ਨਾਨੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ ,ਜੋ ਰੇਨੂੰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਰੇਨੂੰ ਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਤੇ ਦੋ ਭਾਈਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਮਾਮਾ ਤੇ ਮਾਮੀ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਰੇਨੂੰ ਦਾ ਪਿਆਰ ਨੀ ਕਰਦਾ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਰੇਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਇਕੱਲੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਵਧੀਆ ਚੱਲਦਾ ਸੀ। ਸੋਨੀਆਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਆਪ ਅਨਪੜ੍ਹ ਰਹਿ ਗਈ।ਪਰ ਆਪਣੇ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗਾ -ਪੜ੍ਹਾ ਲਿਖਾ ਕੇ ਕੋਈ ਵੱਡਾ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਰੇਨੂੰ ਦੇ ਦੋ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਰੇਨੂੰ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਬਣਦੀ ਨੀ, ਰੇਨੂੰ ਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਟਦੇ  ਕਾਫ਼ੀ ਵਾਰ ਤਾਂ ਰੇਨੂੰ ਨੂੰ ਜਾਨੋਂ ਮਾਰਨ ਦੀ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਰੇਨੂੰ ਤੇ ਉਸਦਾ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਭਾਈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਟਿਊਸ਼ਨ ਲੱਗੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ , ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੰਦੇ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਨੀ ਲਏ ਟਿਊਸ਼ਨ ਦੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਨਾਲ ਕਾਫ਼ੀ ਜਵਾਕ ਲੱਗੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਖ਼ਰਚਾ ਨਿਕਲੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ , ਪੜ੍ਹਾਈ-ਲਿਖਾਈ ਦਾ। ਰੇਨੂੰ ਦਾ ਪਿਉ ਜ਼ਿਆਦਾ ਬਿਹਾਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ।ਜਦ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਆਉਂਦਾ, ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦਾ-ਮਾਰਦਾ ਤੇ ਤਸੀਹੇ ਦਿੰਦਾ ।ਉਸਦਾ ਗੁੱਸਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਸਮਾਨੀ ਚੜਿ੍ਆ ਰਹਿੰਦਾ। ਸੋਨੀਆਂ ਨੂੰ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਵੀ ਹੁਕਮ ਨੀ ਸੀ,ਉਹ ਕਿਸੇ ਪਰਾਏ ਮਰਦ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹ ਜਾਵੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਵੇ। ਸੋਨੀਆਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦੋਨਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਰੇਨੂੰ ਨੂੰ ਕੁੱਟਦੀ- ਮਾਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਸੋਨੀਆਂ ਪੰਜ ਵਜੇ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਗੋਹਾ- ਕੂੜਾ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸਦੇ ਨਿੱਘੇ ਸੁਭਾਅ ਤੇ ਹਿੰਮਤੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਡਾ ਅੱਧਾ ਪਿੰਡ ਉਸ ਤੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਂਦਾ।ਪਰ ਸੋਨੀਆਂ ਮੂੰਹ ਦੀ ਮਿੱਠੀ ਤੇ ਦਿਲ ਦੀ ਬਹੁਤ ਖੋਟੀ ਨੀਅਤ ਵਾਲੀ ਔਰਤ ਸੀ। ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਠੱਗ ਲੈਂਦੀ। ਅਚਾਨਕ ਅੱਜ ਸੋਨੀਆਂ ਦੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਪੈ ਗਈ।ਲੜਾਈ ਨੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਲਿਆ ਨਾ ਘਰ ਬਚਿਆ ਨਾ ਘਰ ਕੋਈ ਮੈਂਬਰ।ਇੱਕ ਵਖ਼ਤ ਸਭ ਕੁੱਝ ਉੱਜੜ ਗਿਆ। ਸੋਨੀਆਂ ਲੜਾਈ ਪਿੱਛੋਂ ਪਿੰਡ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੀ ਗਈ। ਸੋਨੀਆਂ ਦੇ ਘਰਵਾਲ਼ੇ ਨੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮਿੰਨਤਾਂ ਤਰਲੇ ਕਰੇ ਉਸਦੇ ਪੰਜਵੇਂ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਸਕੀ ਧੀ ਰੇਨੂੰ ਦਾ ਬਲਾਤਕਾਰ ਕਰਤਾ।ਮਿੰਟ- ਸਕਿੰੰਟ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਹਵਾਂ ਵਾਂਗ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਫੈਲ ਗਈ। ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੰਚਾਇਤ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਥਾਣੇ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ। ਰੇਨੂੰ ਨੂੰ ਉਮਰ ਛੋਟੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬਾਲ ਸੁਧਾਰ ਵਾਲੇ ਲੈ ਗਏ। ਰੇਨੂੰ ਦੇ ਛੋਟੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਕੋਲ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਸੋਨੀਆਂ ਦੀ ਅਣਗਹਿਲੀ ਤੇ ਹੰਕਾਰ ਕਰਕੇ ਸਾਰਾ ਘਰ ਖੇਰੂੰ- ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਗਿਆ।ਜਿਸ ਰੇਨੂੰ ਨੇ I.P.S ਬਣਨਾ ਸੀ।ਉਹ ਅੱਜ ਅੱਠਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਹੱਟਕੇ  ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਖਾਤਿਰ ਦੋ ਵਖ਼ਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਲਈ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਆ। ਸੋਨੀਆਂ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਮਾਰੀ ਘਰੋਂ ਨੀ ਨਿਕਲਦੀ ਆਪਣੇ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲੋਂ ਵੀ ਹਟਾ ਲਿਆ ।ਕਦੇ ਕਦੇ ਰੇਨੂੰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਜਜ਼ਬੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ ਅੱਖੋਂ ਪਾਣੀ ਆ ਜਾਂਦਾ।ਇੰਨੀ ਮਿਹਨਤੀ ਤੇ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚੋਂ ਅਵੱਲ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ।
ਕਹਾਣੀਕਾਰ- ਪ੍ਰੀਤ ਚੈਹਿਲ

ਸਮਾਨ

by admin

ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਜੰਟੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਿੲੱਕ ਸਧਾਰਨ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ੳੁਸ ਦਾ ਨਾਂ ਤਾਂ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਸੀ ਪਰ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ੳੁਸ ਨੂੰ ਜੰਟੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਨਾਲ਼ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਫ਼ਲਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੋਹਣਾ ਰੋਟੀ-ਪਾਣੀ ਚੱਲਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ‘ਚ ਦੋ ਬੰਦੇ ਆਏ, ਜੂਸ ਪੀਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਉਥੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਮੈਲਾ ਜਿਹਾ ਝੋਲਾ ਸੀ। ਉਹ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਉੱਥੇ ਬੈਠੇ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੈੱਲ ਫੋਨ ਵਜਦਾ ਹੈ। ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਕੇ, ਉਹ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਆਏ, ਕਹਿੰਦੇ, “ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ’ ਉਸਨੂੰ ਥੋੜੀ ਦੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਸਾਡੀ ਬਸ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਕਿਤੇ ਲੰਗ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵੇ। ਸਾਨੂੰ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ ਪਰ ਜੇ ਤੂੰ ਇਹ ਝੋਲਾ ਕੁਝ ਦੇਰ ਅਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖ ਲਵੇਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਹ ਹੁਣੇ ਛੇਤੀ ਆ ਕੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੈ ਲਵੇਗਾ।” ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਕਹਿੰਦਾ, “ਕੋਈ ਨਾ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਦਿੱਕਤ ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਇਥੇ ਰੱਖਦੋ।” ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਚ’ ਦੁਕਾਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਕਸਰ ਕਈ ਲੋਕ ਅਪਣਾ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਖ਼ਰੀਦਿਆ ਸਮਾਨ ਉਸ ਕੋਲ ਰੱਖ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।ਉਹਨਾਂ ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਜੂਸ ਦੇ ਬਣਦੇ ਪੈਸਿਆਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਵੱਧ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ ਤੇ ਝੋਲ਼ਾ ਫੜਾ ਕੇ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਦੁਕਾਨ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਫੋਨ ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਜਾ ਕੇ ਖੜਗੇ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅੱਖ ਉਧਰ ਹੀ ਸੀ। ਐਨੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੋਰ ਬੰਦਾ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹ ਝੋਲ਼ਾ ਲੈ ਗਿਆ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਉਹ ਦੋਨੋਂ ਅਜ਼ਨਬੀ ਗੁਰਜੰਟ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਏ ਤੇ ਜੂਸ ਪੀ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੈਗ ਰੱਖਣ ਲਈ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ। ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੁਅਰਾ ਜੂਸ ਦੇ ਵੱਧ ਦਿੱਤੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਲ਼ਿਹਾਜ ਨਾਲ਼ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਬੈਗ ਫੜ ਲਿਆ। ਉਹ ਜਾਂਦੇ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਪਿਛੋਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਅੱਖੋਂ ਉਹਲੇ ਹੋਏ ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਬੈਗ ਵੱਲ ਮੂੰਹ ਘੁੰਮਾਇਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਨੋਜਵਾਨ ਖੜਾ, ਬੈਗ ਲੈਣ ਲਈ ਤੇ ਉਹ ਬੈਗ ਲੈ ਗਿਆ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਗੁਰਜੰਟ ਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਤਾਂ ਗੱਲ ਹੈ। ਦੋ ਕੁ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਗੁਰਜੰਟ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਇਆ, ਜੂਸ ਪਿਆ ਤੇ ਜੂਸ ਦੇ ਕੁਝ ਵੱਧ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ। ਉਸ ਦੇ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਿਆ, ” ਕੀ ਗੱਲ ਜੀ, ਅੱਜ ਫਿਰ ਤੁਹਡਾ ਬੰਦਾ ਲੇਟ ਹੋ ਗਿਆ? ਉਹ ਨੇੜੇ ਜੇ ਹੋਕੇ ਕਹਿੰਦਾ,”ਹਾਂ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਾ ਹੋਵੇ।” “ਨਾ ਜੀ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਕਾਹਦਾ ਇਤਰਾਜ਼ । ਮੈਂ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਬੰਦਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਲੇਟ ਹੋਵੇ”, ਗੁਰਜੰਟ ਮੁਸ਼ਕਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।
“ਕੀ ਮਤਲ਼ਬ ਤੇਰਾ?” ਗਾਹਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਮਤਲ਼ਬ ਇਹੋ ਜੀ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹੋਂ, ਜੂਸ ਪੀਂਦੇ ਰਹੋਂ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਮੁਨਾਫ਼ਾ ਹੋਵੇਗਾ,” ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਗੱਲ ਟਾਲ਼ਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
“ਮੁਨਾਫ਼ਾ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰਾਂ ਸਕਦੇਆਂ ਜੇ ਤੂੰ ਕਹੇਂ”, ਗਾਹਕ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲਾਲਚ ਦੇਣਾ ਚਾਹਿਆ।
“ਉਹ ਕਿਵੇਂ?” ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਕਾਹਲ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਬਸ ਐਵੇਂ ਹੀ, ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਜੂਸ ਪਿਲਾਉਂਦਾ ਰਹਿ ਤੇ ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਪੱਕੇ ਗਾਹਕ ਬਣੇ ਰਹਾਂਗੇ”, ਗਾਹਕ ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਅਜਮਾਉਂਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
“ਆਹ ਜੀ! ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹੋ? ਤੂਸੀਂ ਅਪਣੀ ਹੀ ਦੁਕਾਨ ਸਮਝੋ, ਜਦੋਂ ਮਰਜੀ ਆਓ।” ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਦਾਲ਼ ਚ’ ਕੁੱਝ ਕਾਲ਼ਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਲਾਲਚ ਜਾਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਹ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਆਮ ਹੋ ਗਿਆ।
ਹੁਣ ਨਾ ਗੁਰਜੰਟ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਪੇਸੈ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਉਹ ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਪੇਸੈ ਹੋ ਗਏ , ਉਹ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਚੋਖੇ ਪੇਸੈ ਦੇ ਜਾਂਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗੁਰਜੰਟ ਨੂੰ ਪੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭਰੋਸੇ ਚ’ ਲੈ ਲਿਆ। ਹੁਣ ਕਈ ਵਾਰ ਗੁਰਜੰਟ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਮਾਨ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਆਪ ਵੀ ਦੇ ਕੇ ਆਉਣ ਲੱਗਿਆ।
ਸਮਾਨ ਫੜ੍ਹਾਉਣ ਦੇ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਪੈਸੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ। ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਉਸਦਾ ਦੁਕਾਨ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਘੱਟਣ ਲੱਗਿਆ। ਹੁਣ ਫਲਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਘੱਟ ਤੇ ਡਰੱਗ ਸਪਲਾਈ ਦਾ ਅੱਡਾ ਜਿਆਦਾ ਸੀ।
ਗੁਰਜੰਟ ਸੋਖੇ ਪੇਸੈ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵੱਸ ਆਕੇ ਡਰੱਗ ਸਪਲਾਈ ਦੇ ਧੰਦੇ ਚ’ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੱਸ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਭੁੱਲ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਲਿਆਤਾ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਰੁੜ੍ਹਦੀ ਹੋਈ ਜਵਾਨੀ ਕਦੇ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਉਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਹੜ੍ਹ ਵਾਂਗ ਆਉਦਾ ਪੈਸਾ ਹੀ ਪੈਸਾ ਦਿੱਖਦਾ ਸੀ।
ਹੁਣ ੳੁਹ ‘ਸਰਦਾਰ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ’ ਨਾਂ ਨਾਲ ਪੂਰੇ ਿੲਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਾਲਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਕੋਠੀ ਤਾਂ ਬਣਾ ਲੲੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪਰਿਵਰ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੀ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਸਨ। ੳੁਸ ਨੇ ਅਪਣੀ ਧੀ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਸਟਲ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਜੋ ੳੁਸ ਤੇ ਉਸਦੇ ਕਾਲ਼ੇ ਧੰਦੇ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਨਾ ਪੈ ਸਕੇ।

ਇਸ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਰੂਬੀ ਹੋਸਟਲ ਤੋਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਆਈ ਸੀ, ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਰੋ-ਰੋ ਕੇ ਬੂਰਾ ਹਾਲ ਸੀ। ੳੁਸ ਤੋਂ ਅਪਣੀ ਮਾਂ ਦਾ ਹਾਲ ਦੇਖਿਅਾ ਨਹੀ ਗਿਆ। “ਪੁੱਤ! ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਸਮਝਾ ਕੇ ਥੱਕ ਚੁੱਕੀ ਹਾਂ, ਹੁਣ ਹੋਰ ਬਰਦਾਸਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਮੇਥੋਂ।”, ਿੲੱਕ ਵੇਬਸ ਮਾਂ ਧੀ ਕੋਲ਼ ਫਰਿਅਾਦ ਲਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੂਬੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗ਼ਲ ਲਾਕੇ, ” ਮਾਂ! ਤੂੰ ਰੋ ਨਾ, ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਤੇਰੇ ਬਿਨ੍ਹਾ ਮੇਰਾ ਕੋੲੀ ਨੀ, ਪਾਪਾ ਤਾਂ ਅਪਣੀ ਹੋਰ ਦੁਨੀਆਂ ਚ’ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ੳੁਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅਪਣੀ ਕੋੲੀ ਫਿਕਰ ਨੀ। ਮੂੰਹ ਮੰਗੇ ਪੈਸੇ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਪਰ ਪੈਸਾ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਂ! ਘਬਰਾ ਨਾ , ਹੁਣ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗੀ ਪਾਪਾ ਨਾਲ਼।
ਿੲੱਕ ਦਿਨ ਸਰਦਾਰ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਦੇ ਖ਼ਾਸ ਬੰਦਾ ਟੋਨੀ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ,”ਸਰਦਾਰ ਜੀ! ਸਮਾਨ ਚਾਹੀਦਾ।”
ਸਰਦਾਰ ਮਜ਼ਾਕੀੲੇ ਲਹਿਜੇ ਚ’ ਟੋਨੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ,” ਕਿਹੜਾ ਸਮਾਨ? ਚਿੱਟਾ ਸਮਾਨ ਜਾਂ ਕਾਲ਼ਾ?
” ਮਾਲਕੋ! ਚਿੱਟਾ।”,ਟੋਨੀ ਦਬਵੀਂ ਜੀ ਅਵਾਜ਼ ਚ’ ਬੋਲਦਾ।
“ਕੰਜਰਾ! ਚਿੱਟਾ ਕਹਿ ਫਿਰ, ਡਰਦਾ ਕਿਉਂ ਅਾ ? ਪੂਰੇ ੲੇਰੀੲੇ ਚ ਨਾਂ ਚਲਦਾ ਤੇਰੇ ਸਰਦਾਰ ਦਾ।” ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਮੁੱਛ ਚਾੜਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਦਾ।
“ਸਰਦਾਰ ਜੀ! ਹੁਣੇ ਚਾਹੀਦਾ।”
“ਹੁਣ ਤਾਂ ਅੈਨਾ ਹੈਨੀ ਕੋਲ, ਕੱਲ ਲੈਜੀਂ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ।”
ਟੋਨੀ ਕਹਿੰਦਾ, ” ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਕੋੲੀ ਕੁੜੀ ਅਾ, ੳੁਸ ਨੂੰ ਅੱਜ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਬਲਕਿ ਹੁਣੇ ਚਾਹੀਦਾ।”
“ਅੱਛਾ, ਕੁੜੀ ਅਾ? ਫਿਰ ਤਾਂ ਲੈਜਾ। ਕੰਜਰਾ! ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਸ਼ਿਕਾਰ ਫ਼ਸਾੲੀ ਜਾਨਾ। ਹਾਹਾਹਾ” ਗੁਰਜੰਟ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਫਿਰ ਕੱਲਾ ਹੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈ,” ਲੈ ਦੇਖੋ, ਪੜ੍ਹਾੲੀ-ਲਿਖਾੲੀ ਚ’ ਤਾਂ ਸੁਣਦੇ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀਆਂ ਘੱਟ ਨੀਂ ਮੁੰਡਿਅਾ ਤੋਂ , ਅੱਜਕਲ ਤਾਂ ਇਥੇ ਵੀ ਘੱਟ ਨੀਂ ਬੲੀ।” ੳੁਸ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਯਾਦ ਚੇਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ੳੁਹ ਵੀ ਇੱਕ ਧੀ ਦਾ ਬਾਪ ਹੈ। ਬਸ ੳੁਸ ਨੂੰ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਮੋਟੀ ਕਮਾਈ ਦਿਖਦੀ ਸੀ , ਚਾਹੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਨਸ਼ਾ ਖਾਵੇ ਚਾਹੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਧੀ ਖਾਵੇ। ਇਸੇ ਤਰਾਂ ੳੁਸ ਨੂੰ ਫੋਨ ਆੳੁਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ੳੁਸ ਦਾ ਸਮਾਨ ਵਿਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।ਪਤਾ ਨਹੀਂ ੳੁਸਨੇ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨ ਨਸ਼ੇ ਤੇ ਲਾਕੇ ੳੁਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਜਿੰਦਗੀਅਾਂ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤੀਅਾਂ। ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ੳੁਹ ਅਗਲੇ ਨੂੰ ਮੁਫਤ ਵਿੱਚ ਵੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਇਨਵੈਸਟਮੈਂਟ ਹੈ।
ਫਿਰ ੳੁਸ ਕੁੜੀ ਦਾ ਟੋਨੀ ਨੂੰ ਕੲੀ ਵਾਰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤੇ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਸ਼ਾ ਭੇਜ ਦਿਅਾ ਕਰੇ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਟੋਨੀ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ,”ਕੌਣ ਆ ਇਹ ਕੁੜੀ? ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਨ ਲੈਂਦੀ ਆ। ਇਸ ਨੇ ਤਾਂ ਅਪਣਾ ਧੰਦਾ ਹੋਰ ਵਧਾ ਤਾ।”
ਟੋਨੀ ਕਹਿੰਦਾ,” ਸਰਦਾਰ ਜੀ! ਮੈਂ ਤਾਂ ੳੁਸ ਕਦੇ ਦੇਖਿਆ ਨੀ, ੳੁਸ ਨੇ ਅਪਣਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ਼ ਲਕੋਇਆ ਹੁੰਦਾ, ਸ਼ਾਇਦ ਕੁੜੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਨੀ ਆੳੁਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਵੀ ੳੁਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਪੁਛਿਆ ਨੀ। ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੀ?”
ਹਾਹੋ, ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੀ, ਜੋ ਮਰਜੀ ਹੋਵੇ ਅਪਣਾ ਤਾਂ ਮਾਲ ਸਪਲਾੲੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਚਲ ਅੈਂ ਕਰੀਂ ਜਦੋਂ ੳੁਸ ਦਾ ਫਿਰ ਫੋਨ ਅਾੳੁ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਕਰਾੲੀ । ਚਿਹਰਾ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਵਾਜ ਹੀ ਸੁਣ ਲੲੀੲੇ ੳੁਸਦੀ।”,ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਮੁਸਕਰਾੳੁਂਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲਿਆ ।
ੳੁਹਨਾਂ ਦੇ ਗਲ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਹੀ ੳੁਸ ਦਾ ਫੋਨ ਆਗਿਆ।
“ਲਓ ਜੀ ਆਗਿਆ ਫੋਨ, ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਚੁਕੋ।”, ਟੋਨੀ ਨੇ ਅਪਣਾ ਮੋਬਾਈਲ ਫ਼ੋਨ ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਫੜ੍ਹਾੳੁਂਦੇ ਹੋੲੇ ਕਿਹਾ।
ਹੈਲੋ! ਗੁਰਜੰਟ ਨੇ ਫੋਨ ਤੇ ਕਿਹਾ।
ਅਗੋਂ ਥੋੜੀ ਰੁਕ ਕੇ ੳੁਦਾਸ ਜਿਹੀ ਅਵਾਜ਼ ਆੲੀ,” ਹੈਲੋ!
ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਰੁਕ ਕੇ ਅਵਾਜ ਨੂੰ ਪਛਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕਰਦਾ ਤੇ ਪੁੱਛਦਾ, “ਹਾਂਜੀ !ਕੌਣ?
ਅੱਗੋਂ ਅਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, “ਜੀ ਮੈਂ ਰੂਬੀ, ਮੈਨੂੰ ਸਮਾਨ ਚਾਹੀਦਾ।
ਪਹਿਲਾਂ ਹੈਲੋ ਸੁਣਕੇ ਤਾਂ ਉਹ ਸਹਿਮ ਜੇ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਨਾਮ ਸੁਣ ਕੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨਿੱਕਲਗੀ। ਉਹ ਐਨਾ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਅੱਗੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲ ਹੀ ਨਾ ਸਕਿਆ ਤੇ ਫੋਨ ਕਟਦਾ ਹੈ।
ਟੋਨੀ ਮਸ਼ਕਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,”ਕਿਵੇਂ ਲੱਗੀ ਅਵਾਜ਼? ਸਰਦਾਰ ਜੀ!,”
ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਟੋਨੀ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਇੱਕ ਜੋਰ ਦੀ ਥੱਪੜ ਮਾਰਦਾ ਤੇ ਗੁੱਸੇ ‘ਚ ਅੱਗ ਬਬੂਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਕਾਹਲ਼ੀ ਕਾਹਲ਼ੀ ਕੋਠੀ ‘ਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੇ “ਰੂਬੀ… ਰੂਬੀ…” ਪੁਕਾਰਦਾ। ਰੂਬੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ ਕੀ ਹੋਇਆ? ਸਰਦਾਰ ਜੀ ! ਤੂਸੀਂ ਐਨਾ ਕਿਉਂ ਘਬਰਾਏ ਹੋਏ ਓ ?” ਉਹ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਸਿੱਧਾ ਰੂਬੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਜਾਂਦਾ। ਉੱਥੇ ਰੂਬੀ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਉਸਦੇ ਸਾਂਹ ਚ’ ਸਾਂਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਲੰਬਾ ਸਾਂਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਰਾਉੰਦਾ ਹੈ। ਕਹਿੰਦਾ, “ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਮੇਰੀ ਧੀ ਇੱਥੇ ਹੈ।”
ਰੂਬੀ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁਝ ਪਲ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਚੁੱਪ ਤੋੜੀ, “ਪਾਪਾ! ਕੀ ਗੱਲ? ਉਹ ਰੂਬੀ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਧੀ?”
ਗੁਰਜੰਟ ਸਿੰਘ ਫਿਰ ਘਬਰਾਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਹਿੰਦਾ, “ਰੂਬੀ?
“ਹਾਂ ਪਾਪਾ ਉਹ ਫ਼ੋਨ ਮੈਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ।” ਰੂਬੀ ਨੇ ਸਪਸ਼ਟ ਕੀਤਾ।
ਗੁਰਜੰਟ ਦੀ ਹਾਲਤ ਹੁਣ ਤਰਸਯੋਗ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਰਮਸਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪਛਤਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਰੋਂਦਾਂ ਹੋਇਆ ਪੁੱਛਦਾ, “ ਰੂਬੀ ਧੀਏ? ਤੂੰ ਇਹ ਕੀ ਕੀਤਾ?
ਪਾਪਾ! ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਤੂਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਓ?
ਗੁਰਜੰਟ ਦੀ ਹਾਲਤ ਪਾਗਲਾਂ ਵਰਗੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, “ ਨਹੀਂ, ਰੂਬੀ! ਤੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਨਹੀਂ, ਮੇਰੀ ਧੀ ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀੰ ਕਰ ਸਕਦੀ।
ਪਾਪਾ! ਜੇ ਤੁਹਾਡੀ ਧੀ ਨਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਧੀ ਪੁੱਤ ਕਿਉਂ ਕਰਨ?
ਗੁਰਜੰਟ ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਿੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ। “ਧੀਏ! ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਕਸੂਰਵਾਰ ਹਾਂ, ਮੈਂਨੂੰ ਜਿਉਂਣ ਦਾ ਕੋਈ ਹੱਕ ਨਹੀਂ।”
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਉਹ ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਕਰਦਾ, ਰੂਬੀ ਨੇ ਅਲਮਾਰੀ ਚੋਂ ਇੱਕ ਬੈਗ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਗੁਰਜੰਟ ਦੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਕਾਹਲ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਬੈਗ ਖੋਲਦਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਡੀਆਂ ਰਹਿ ਜਾੰਦੀਆਂ ਉਹ ਦੇਖਦਾ ਕਿ ਬੈਗ ਚ’ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਚਿੱਟੇ ਦੇ ਪੈੱਕਟ ਹਨ।
ਰੂਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ ਪਾਪਾ! ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਿਣ ਲਓ ਕਿ ਪੂਰੇ ਨੇ।”
ਗੁਰਜੰਟ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ਼ ਰੂਬੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਹਜੇ ਵੀ ਖ਼ਰਾਬ ਸੀ।
ਰੂਬੀ ਉਸ ਨੂੰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, “ ਹਾਂ, ਪਾਪਾ! ਇਹ ਜੋ ਨਸ਼ਾ ਤੂਸੀਂ ਖ਼ੁਦ ਸਪਲਾਈ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਹੀ ਘਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਪਾਪਾ! ਸੰਭਲ਼ ਜਾਓ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਪੂਰਾ ਹੈ ਜੋ ਤੂਹਡੇ ਤੋਂ ਖ਼ਰੀਦਿਆ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮੈਂ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਨਹੀਂ ਖ਼ਰੀਦਿਆ ਸੀ ਬਲਕਿ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਮਾਂ- ਬਾਪ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ, ਜਿੰਨ੍ਹਾ ਦੀ ਔਲ਼ਾਦ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ ਆ। ਤੁਹਾਡੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਮਾਂ -ਬਾਪ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਔਲ਼ਾਦ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਬਰਬਾਦ ਹੋਵੇ।”
ਗੁਰਜੰਟ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਜੋੜਕੇ ਮਿੰਨਤ ਕਰਦਾ, “ ਬੱਸ, ਧੀਏ! ਬੱਸ, ਮੈਂਨੂੰ ਹੋਰ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਾ ਕਰ । ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਦੋਲਤ ਦੇ ਵੱਸ ਵਿੱਚ ਆਕੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਨੌਜਾਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰਦੇ, ਰੂਬੀ ਪੁੱਤ! ਮੈਂਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਗਿਆ ਹੈ ਅਪਣੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ। ਮੈਂ ਵਾਅਦਾ ਕਰਦਾ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਨਸ਼ੇ ਚ’ ਰੁੜ੍ਹ ਰਹੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ।”

🖋ਗੁਰਜੀਤ ਕੌਰ।

ਪਾਪ ਦਾ ਨਤੀਜਾ

by Lakhwinder Singh

ਗੁਰੂ ਦੀ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨਾਨਕਿਆ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਨੇੜਤਾ ਸੀ । ਮਾਮੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਨਾਨੇ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਮੋਹ ਵੀ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਸੀ । ਗੁਰੂ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਾਈ ਜੱਸੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਪਰ ਗੁਰੂ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਨਾਨਕੇ ਹੀ ਰਿਹਾ ਕਰਦਾ । ਉਸਨੇ ਨਾਨਕੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਨਾਮ ਕਰਕੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਘੱਟ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਪਰ ਭਾਣਜੇ ਕਰਕੇ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਸੀ । ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਉਸਨੂੰ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਹੁ ਦੇ ਦੋਹਤੇ ਕਰਕੇ ਸੱਦਦੇ ਸਨ ।

ਗੁਰੂ ਦੇ ਬਾਰਵੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਪਾਰਟੀ ਕਰਨੀ ਸੀ ਤੇ ਕੇਕ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਅਵਾਰਾ ਗਊ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਰਾਂ ਅੱਗੇ ਆਣ ਖਲੋਈ । ਗਰਦਨ ਵਿੱਚੋਂ ਤੇ ਪਿੱਠ ਵਿੱਚੋਂ ਲਹੂ ਸਿੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੰਦੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਆ ਰਹੇ ਸਨ । ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗਊ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਪਿਲਾਇਆ । ਗੁਰੂ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਗਊ ਪਾਣੀ ਪੀ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਰਾਂ ਅੱਗੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਈ । ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਆਏ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ । ਫਿਰ ਤੋਹਫਿਆ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਤੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਨਾਨੇ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਤੋਹਫ਼ਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਨੇ ਦਰਾਂ ਅੱਗੇ ਬੈਠੀ ਗਊ ਵੱਲ ਉਂਗਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗਾਂ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ । ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤੇ ਲੋਕੀ ਹੈਰਾਨ ਹੋਣ ਕਿ ਇਸ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਗਾਂ ਕੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਜਦਕਿ ਘਰ ਵਿੱਚ ਐਨੇ ਪਸ਼ੂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਨੇ । ਜਦਕਿ ਇਹ ਗਾਂ ਦੁੱਧ ਵੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਪਰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਕੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਝੁਕਣਾ ਪਿਆ । ਗੁਰੂ ਨੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਲੱਛਮੀ ਰੱਖ ਲਿਆ ।

ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਸਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ । ਲੱਛਮੀ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੱਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਕੋਈ ਪੁਰਾਣਾ ਕੇਸ ਚੱਲਦਾ ਸੀ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਭੁਗਤ ਗਿਆ । ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੱਛਮੀ ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਬੱਲੇ ਬੱਲੇ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ । ਕੁਦਰਤੀ ਜਿਸ ਦੀ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਲੱਛਮੀ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਛੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹ ਨਵੇਂ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਹੋ ਗਈ । ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਗੁਰੂ ਨੇ ਪਿਆਰਾ ਰੱਖਿਆ । ਉਹ ਹੈ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਸੀ । ਚਿੱਟਾ ਦੁੱਧ ਰੰਗਾ ਪਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਧਾਰ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਗਰਦਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਪੂੰਛ ਤੱਕ ਉਸਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਉਸਦੀ ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਗੁਰੂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਲੈ ਲਈ । ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਆਉਣ ਸਾਰ ਗੁਰੂ ਨੇ ਆਪ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਚਾਰਾ ਪਾਉਣਾ । ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਵੀ ਐਨਾ ਮੋਹ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਸੀ ਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਚਾਰਾ ਖਾਂਦਾ । ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖਣ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉੱਧਰ ਗੁਰੂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਲਈ ਨਿਕਲਣਾ ਤੇ ਇੱਧਰ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਬੋਲਣਾ ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੋਵੇ ਮੈਂ ਵੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸਕੂਲ ਜਾਣਾ । ਇਹ ਵੇਖ ਕੇ ਮਾਮੀ ਟਿੱਚਰਾਂ ਕਰਦੀ ਕੇ ਐਸ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲੈ ਜਾ ਤੇਰੇ ਬਹਾਨੇ ਇਹ ਵੀ ਦੋ ਅੱਖਰ ਪੜ੍ਹ ਜਾਉ ।

ਖੁੱਲੀ ਖੁਰਾਕ ਮਿਲਣ ਕਰਕੇ ਪਿਆਰਾ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਚੰਗਾ ਬਲਦ ਨਿਕਲਿਆ ਤੇ ਗੱਡੇ ਨੂੰ ਜੁੜ ਗਿਆ । ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕੱਖ ਉਸ ਤੇ ਹੀ ਢੋਏ ਜਾਂਦੇ । ਕੱਖਾ ਦੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਿਰ ਸੀ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਹੀ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਕੰਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਪਿਆਰਾ ਐਨਾ ਸਿਆਣਾ ਬਲਦ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਖੁੱਲਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਜਦੋ ਉੱਚੀ ਪਿਆਰਾ ਕਹਿ ਕੇ ਸੱਦਦੇ ਤਾਂ ਇੱਕਦਮ ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਆ ਜਾਂਦਾ । ਉਸਦੀ ਇਸ ਖ਼ਾਸੀਅਤ ਕਰਕੇ ਪੂਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਚੜ੍ਹਾਈ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਬੁਲਾਉਣ ਤੇ ਉਸਦਾ ਇਕਦਮ ਭੱਜ ਕੇ ਆਉਣ ਤੇ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰ ਉੱਠਦਾ । ਗੁਰੂ ਵੀ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਪਲ ਦਾ ਵਿਸਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾਂਦਾ । ਉਸਨੂੰ ਖਰੀਦਣ ਦੀਆਂ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਪਰ ਪਿਆਰਾ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਜਾਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰਾ ਸੀ ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ਇਕਦਮ ਖਾਣਾ ਘਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਖੂਨ ਟਪਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ । ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਇਆ ਗਿਆ । ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਟੀਕੇ ਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਪਰ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ ਆਇਆ । ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਵਾਅ ਲਾਈ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਬਚਾ ਨਾ ਸਕੇ । ਅਖ਼ੀਰ ਪਿਆਰੇ ਨੇ ਪ੍ਰਾਣ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤੇ । ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜਹਿਰੀਲੀ ਚੀਜ਼ ਖੁਵਾਈ ਗਈ ਹੈ ਇਸ ਦਾ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਕਰਵਾ ਲਵੋ । ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਪੋਸਟਮਾਰਟਮ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿਰ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਪੇੜੇ ਵਿੱਚ ਕਿੱਲਾਂ ਮਿਲਾ ਕੇ ਖੁਆਈਆਂ ਗਈਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਤਕਰੀਬਨ ਅੱਧਾ ਕਿੱਲੋ ਦੇ ਕਰੀਬ ਕਿੱਲਾਂ ਨਿਕਲਿਆ ਨੇ । ਕਿੱਲਾਂ ਨੇ ਉਸਦਾ ਪੇਟ ਅੰਦਰੋਂ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ । ਕਿੰਨੀ ਪੀੜ ਉਹ ਬੇਜ਼ੁਬਾਨ ਸਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਸਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਉਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੀ । ਗੁਰੂ ਦੀ ਭੁਬ ਨਿੱਕਲ ਆਈ । ਉਸਦਾ ਪੂਰੇ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਦਾਹ ਸੰਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ । ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਗੁਰੂ ਨੇ ਭਰੇ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਦੁਨੀਆਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਾਲਿਮ ਹੈ । ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਇੰਨਸਾਫ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਪਰ ਜਿਸਨੇ ਵੀ ਇਹ ਕਾਰਾ ਕੀਤਾ ਹੈ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰ ਭੋਗੇਗਾ । ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਗ਼ਮ ਨੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਉਦਾਸ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹ ਸਦਾ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਆ ਗਿਆ ।

ਗੁਰੂ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਛੇ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਨੇ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦੀ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਗ਼ੋਲੀ ਚੱਲਣ ਕਰਕੇ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਜਿਸ ਨੇ ਗ਼ੋਲੀ ਚਲਾਈ ਸੀ ਉਹ ਉਸ ਦਾ ਹੀ ਸਾਥੀ ਸੀ । ਸੰਸਕਾਰ ਤੇ ਲੋਕੀ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਦੇ ਨੇੜੇ ਵੇਖੇ ਗਏ ਸਨ । ਇਹ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਦੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਨਛੱਤਰ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਪਰ ਉਹ ਹਰ ਵਾਰੀ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਓਸੀ ਪਾਪ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੋਵੇ ।

ਲੇਖਕ :-ਨਿਰਲੇਪ ਸਿੰਘ

ਮਲੂਕੜੀ

by Bachiter Singh

ਉਸਨੇ ਹੱਥ ਪੂੰਝਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਦਸਿਆ ਕੇ “ਮੁੰਡਾ” ਹੀ ਏ ਪਰ ਸਖਤੀ ਕਾਰਨ ਕੋਈ ਲਿਖਤੀ ਰਿਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ..
ਏਨੀ ਗੱਲ ਸੁਣਦਿਆਂ ਹੀ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗਈ..
ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਬਰਾਮਦੇ ਵਿਚ ਹੀ ਵਧਾਈਆਂ ਅਤੇ ਮਿਠਿਆਈਆਂ ਦੀ ਸੁਨਾਮੀ ਜਿਹੀ ਵਗ ਤੁਰੀ.. ਠੀਕ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਮਗਰੋਂ ਉਸਨੇ ਓਸੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਇੱਕ ਧੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ..
ਦਾਦੀ ਚੁੱਪ ਸੀ..ਬਾਪ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਚੁੱਕੀ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਗਾ ਕੇ ਵੇਖੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ.. ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੰਜੀ ਤੇ ਪਈ ਹੋਈ ਨੇ ਓਹਲੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..
“ਮੈਡਮ ਸ਼ੁਕਰੀਆ..ਤੁਹਾਡੇ ਕਾਰਨ ਮੇਰੀ ਮਲੂਕੜੀ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ..ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਦਿਨ ਟੈਸਟ ਕਰਨ ਲਗਿਆ ਗਲਤੀ ਨਾ ਲੱਗ ਗਈ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਇਸ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖਣਾ ਨਸੀਬ ਨਾ ਹੁੰਦਾ..” “ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੀ ਪਰ ਹਾਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਝੂਠ ਜਰੂਰ ਬੋਲ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ”
ਏਨੀ ਗੱਲ ਆਖ ਉਹ ਮੁਸ੍ਕੁਰਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਤੁਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ! ਪਰ ਪੀੜਾਂ ਦੀ ਭੰਨੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਦਾਂ ਅਰਸ਼ੋਂ ਉੱਤਰਿਆ ਰੱਬ ਇੱਕ ਬੇਹੱਦ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫ਼ਾ ਖੁਦ ਉਸਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਰਿਹਾ ਸੀ

 

ਅਗਿਆਤ

ਫੋਟੋ: ਰਵਨ ਖੋਸਾ

ਪੰਜਾਬ ਕੀ ਸੀ ,ਕੀ ਬਣ ਗਿਆ

by Sandeep Kaur

ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਕਿ ਉਹ ਪੰਜਾਬ ,ਜਿਸਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ,ਸਰੀਰਕ ਡੀਲ ਡੌਲ ,ਮਿਲਣ ਸਾਰਤਾ ਬਾਰੇ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਚਰਚੇ ਸਨ,ਉਹ ਝੂਠ ਸੀ ਜਾਂ ਅੱਜ ਦਾ ਪੰਜਾਬ,ਰੂੜੀਆਂ ਤੇ ਰੁਲ਼ਦਾ ਪੰਜਾਬ ,ਉਜਾੜ ,ਢੱਠੀਆਂ,ਖੰਡਰ ਇਮਾਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਕੇ ਟੀਕੇ ਲੌਂਦਾ,ਨਾਮਰਦ ,ਮੁਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਪੰਜਾਬ ।ਕੀ ਸੀ ,ਕੀ ਬਣ ਗਏ ਅਸੀਂ ।
ਮੰਨ ਲਿਆ ,ਕੁਝ ਲੋਕ ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨਾਲ ਜਿਨਾਹ ਕਰਨ ਵਰਗਾ ਬੇਗੈਰਤ ਧੰਦਾ ਕਰਕੇ ਨਸ਼ੇ ਵੇਚ ਰਹੇ ਨੇ ,ਪਰ ਕੀ ਸਾਨੂੰ ਏਨੀ ਅਕਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਜਦ ਅਸੀਂ ਡਰੱਗ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮੌਤ ਦੇ ਫੁਰਮਾਨਾਂ ਤੇ ਆਪ ਈ ਸਹਿਮਤੀ ਦੇ ਦਸਤਖਤ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਹਾਂ । ਕਿਸੇ ਪਸ਼ੂ ਨੂੰ ਡਰੱਗ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰੋ ,ਕਦੀ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦਾ,ਤਾਂ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ ,ਪਸ਼ੂਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਗਏ ਗੁਜਰੇ ,ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੀ ਥਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਰੇਤਾ,ਜਾਂ ਗਾਰਾ ਭਰਿਆ ਏ ,ਜੋ ਕਿਸੇ ਨੇ ਜੋ ਮਰਜੀ ਖੇਹ ਸਵਾਹ ਖਾਣ ਨੂੰ ਸੁਲਾਹ ਮਾਰੀ ,ਅਸੀਂ ਵਿਛ ਗਏ ।
ਹਰ ਰੋਜ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਵੀਡੀਓ ,ਫੋਟੋਆਂ ਛਾਇਆ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀਆਂ ,ਪਰ ਅਸਲ ਅੰਕੜੇ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਡਰਾਵਣੇ ਨੇ ,ਲੋਕ ਨਮੋਸ਼ੀ ਡਰੋਂ ਜਾਹਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਕਿ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਖਾਸ,ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਮਰਿਆ ਏ ।
ਦੋਸਤੋ ,ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਅੱਧੀ ਸਹਿਮਤੀ ਹੁੰਦੀ ਏ,ਕਬੂਤਰ ਦੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟਿਆਂ ਬਿੱਲੀ ਰੂਪੀ ਮੌਤ ਦਾ ਖਤਰਾ ਟਲ਼ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ।ਬਚਾ ਲੋ ਆਪਣੇ ਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਜੇ ਬਚਾ ਸਕਦੇ ਓ ਤਾਂ ।ਗੁਟਕਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਹੁੰਆਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਨਾ ਬੈਠੇ ਰਿਹੋ ,ਓਹਨੇ ਕੀ ਪਤਾ ਸਹੁੰ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦੀ ਖਾਧੀ ਹੋਵੇ,ਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਰਹਿਣ ਈ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇਣਾ।
ਕਾਨੂੰਨ ਤਾਂ ਗਿਆ ਤੇਲ ਲੈਣ ,ਡਰੱਗ ਵੇਚਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਆਪ ਖੁਦ ਜਲੂਸ ਕੱਢੋ,ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਬੇਟੀ ਦੀ ਸਾਂਝ ਖਤਮ ਕਰੋ ,ਠਿੱਠ ਕਰੋ ਇਹਨਾਂ ਹਰਾਮਖੋਰਾਂ ਨੂੰ ।
ਆਪ ਜੋ ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਵੀ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਓ ਤਾਂ ਤਿਆਗ ਕਰੋ ,ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਸਮਾਂ ਖਵਾਓ ਕਿ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਸੇਵਨ ਤਾਂ ਕੀ ,ਨਾਮ ਵੀ ਜਬਾਨ ਤੇ ਨਾ ਲਿਆਉਣ । ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਵੀ ਹੜੱਪਾ ਸੱਭਿਅਤਾ ਵਾਂਗ ਹੜੱਪੇ ਜਾਵਾਂਗੇ ।
ਮੇਰੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਕੱਲ੍ਹ ਹੀ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਮੌਤ ਹੋਈ ਏ,ਜੋ ਤਿੰਨ ਭਰਾ ਸਨ। ਇਹ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਸੀ,ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪਹਿਲਾਂ ਤੁਰ ਗਿਆ ਸੀ ।ਵਜ੍ਹਾ ,ਏਹੀ ,ਡਰੱਗ ।
ਮਨ ਬੇਹੱਦ ਦੁਖੀ ਏ ,ਅਗਰ ਕੋਈ ਸ਼ਬਦ ਖਰ੍ਹਵਾ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਮਾਫ ਕਰਨਾ ।

ਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੌਹਲ

ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਵਰਗ ਬਣਾਉਣਾ ਬੰਦੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਹੁੰਦਾ ਏ

by admin

ਮੇਰੀ ਭਾਬੀ ਸੁਖਰਾਜ ਵੀਰ ਜੀ ਦੀ ਨਿੱਜੀ ਪਸੰਦ ਸੀ..
ਤਾਂ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਘੁੱਟੀ ਵੱਟੀ ਜਿਹੀ ਰਿਹਾ ਕਰਦੀ..
ਉੱਪਰੋਂ ਉਪਰੋਂ ਤੇ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗਣ ਦਿੰਦੀ ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਜਿੰਦਾ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਜੰਗ ਹਾਰ ਗਈ ਹੋਵੇ..
ਅਕਸਰ ਹੀ ਉਸਦੇ ਮੂਹੋਂ ਬੱਸ ਏਹੀ ਸੁਣਦੀ ਆਈ ਸਾਂ ਕੇ “ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਜੋਗਾ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਐਸਾ ਮੋਤੀ ਚੁਣ ਕੇ ਲਿਆਊਂ..ਲੋਕ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁੱਕ ਚੁੱਕ ਵੇਖਿਆ ਕਰਨਗੇ..” ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਨੁਕਸ ਨਿੱਕਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ..
ਅਕਸਰ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਆਖ ਦਿਆ ਕਰਦੀ “ਇਹ ਤੇਰਾ ਪੇਕਾ ਨਹੀਂ..ਸਹੁਰਾ ਘਰ ਏ..ਇਥੋਂ ਦੇ ਕਾਇਦੇ ਕਨੂੰਨ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿਚ ਰਖਣੇ ਤੇਰਾ ਪਹਿਲਾ ਫਰਜ ਏ”

ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਬੁਰੀ ਲੱਗਦੀ..
ਪਰ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਧਾ ਕੁਝ ਨਾ ਆਖ ਸਕਦੀ..ਅੱਗਿਓਂ ਝੱਟਪੱਟ ਅਥਰੂ ਜੂ ਕਿਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ..
ਸੋ ਮੈਂ ਕੋਈ ਵਿਚ ਵਿਚਾਲੇ ਵਾਲਾ ਰਾਹ ਅਪਣਾਇਆ ਕਰਦੀ..ਤੇ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਸੁਲਾਹ ਕਰਵਾ ਦਿਆ ਕਰਦੀ! ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਾਹਰੋਂ ਘਰੇ ਆਈ ਤਾਂ ਮਾਹੌਲ ਕਾਫੀ ਗਰਮ ਹੋਇਆ ਲੱਗਾ..
ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੇ ਟੈਨਸ਼ਨ ਦੀ ਅਸਲ ਵਜਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦੀ ਦਾਦੀ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਬੀਜੀ ਨੂੰ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ “ਬੇਟਾ ਗੱਲ ਸੁਣ ਜਦੋਂ ਪੰਝੀ ਵਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤੂੰ ਇਸ ਘਰੇ ਵਿਆਹੀ ਆਈ ਸੈਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਹੀ ਪਸੰਦ ਸੀ..ਪਰ ਮੈਂ ਤੇ ਤੈਨੂੰ ਧੀ ਬਣਾ ਸਦਾ ਲਈ ਆਪਣਾ ਲਿਆ..ਸੋ ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕੇ ਤੂੰ ਵੀ ਸੁਖਰਾਜ ਦੀ ਨਾਲਦੀ ਨੂੰ ਉਂਝ ਹੀ ਆਪਣਾ ਲਵੇਂ ਜਿਦਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਸੀ..ਏਨੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰਖੀਂ ਇਹ ਸਿਰਫ ਉਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰਾ ਤੇ ਤੇਰਾ ਦੋਹਾ ਦਾ ਵੀ ਸਹੁਰਾ ਘਰ ਏ..ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਗੱਲ ਏ ਕੋਈ ਪਹਿਲਾਂ ਆਇਆ ਤੇ ਕੋਈ ਬਾਅਦ ਵਿਚ..! ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਾਂ ਨਾਲ ਇੰਝ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ..! ਅੱਜ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਗਿਆਂ ਕਿੰਨੇ ਵਰੇ ਹੋ ਗਏ ਪਰ ਘਰ ਵਿਚ ਕਦੀ ਕੋਈ ਉਚੀ-ਨੀਵੀਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈ..
ਪਿਛਲੀ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਘਰੇ ਗਈ ਤਾਂ ਵੇਖਿਆ ਦੋਵੇਂ ਨੂੰਹ-ਸੱਸ ਨਿੱਘੇ ਥਾਂ ਬੈਠ “ਸਾਸ ਭੀ ਕਭੀ ਬਹੂ ਥੀ” ਵਾਲਾ ਸੀਰੀਅਲ ਵੇਖ ਰਹੀਆਂ ਸਨ!

ਸੋ ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਅਸਲ ਵਾਪਰੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਦਾ ਮਕਸਦ ਸਿਰਫ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਹੈ ਕੇ ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਹਰ ਹਾਲ ਵਿਚ ਹੱਸਦਿਆਂ ਵੀ ਕੱਟਣੀ ਪੈਂਦੀ ਏ ਤੇ ਰੋਂਦਿਆਂ ਵੀ..
ਫੇਰ ਕਿਓਂ ਨਾ “ਗਲ਼” ਪਿਆ ਇਹ ਢੋਲ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਜਿੱਤਾਂ ਹਾਰਾਂ ਅਤੇ ਨਿੱਕੇ-ਨਿੱਕੇ ਨਫ਼ੇ ਨੁਕਸਾਨ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵਜਾਇਆ ਜਾਵੇ.. ਕਿਸੇ ਸਹੀ ਆਖਿਆ ਏ ਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਸਵਰਗ ਬਣਾਉਣਾ ਬੰਦੇ ਦੇ ਖੁਦ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵੱਸ ਹੁੰਦਾ ਏ..ਪਰ ਇਸ ਨੂੰ ਅਮਲੀ ਜਾਮਾਂ ਪਹਿਨਾਉਣ ਲਈ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਨਜਰਅੰਦਾਜ ਕਰਨੀਆਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਕੁਝ ਨੂੰ ਬਿਨਾ ਸ਼ਰਤ ਮੁਆਫ ਵੀ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਏ!

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ

ਬਿਰਧ ਆਸ਼ਰਮ

by admin

ਥੋੜ੍ਹੇ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਮੈਂ ਬਾਈਕ ਤੇ ਘਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਆਉਂਦੇ ਆਉਂਦੇ ਬਾਰਿਸ਼ ਹੋਣ ਲੱਗ ਗਈ ਇੱਕ ਦਮ, ਬਾਰਿਸ਼ ਤੇਜ ਹੋ ਗਈ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਕੋਈ ਕੋਈ ਘਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਾਈਕ ਰੋਕ ਲਈ ਇੱਕ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਕੋਲ ਗੇਟ ਕੋਲ ਗਿਆ । ਬਾਈਕ ਦਾ ਖੜਕਾ ਹੋਇਆ ਜਦ ਮੈਂ ਬਾਈਕ ਰੋਕੀ ਅੰਦਰੋਂ ਅਵਾਜ ਭਾਈ ਕੌਣ ਆ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹਿਆ ਛਤਰੀ ਲੈਕੇ ਇੱਕ ਬਜੁਰਗ ਬੰਦਾ ਆਇਆ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਆਜਾ ਪੁੱਤ ਅੰਦਰ ਆਜਾ ਐਥੇ ਭਿੱਜ ਜਾਣਾ ਤੂੰ, ਮੈਂ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਵੈਸੇ ਭਿੱਜ ਗਿਆ ਸੀ । ਚੱਲੋ ਜੀ ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਗਿਅਾ ਸਾਈਡ ਤੇ ਇਕ ਛੋਟਾ ਜੇਹਾ ਸ਼ੈਡ ਜਾ ਪਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਜਾ ਖੜ ਗਿਆ ਨਾਲ ਹੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕੰਧ ਸੀ ਦੋ ਹਿਸੇ ਜੇ ਬਣਾਈ ਹੋਏ ਸੀ ਜਦ ਮੈਂ ਖੜਾ ਕੰਧ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਬੇਬੇ ਬੈਠੀ ਸੀ ਐਨਕ ਲੱਗੀ ਸੀ ਡੰਡਿਆਂ ਤੇ ਲੀਰਾਂ ਬੰਨਣੀਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸੀ ।

ਖੜੀ ਹੋ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਘੱਟ ਦਿੱਖਦਾ ਸੀ ਬਿਚਾਰੀ ਨੂੰ ਐਨਕ ਦਾ ਇੱਕ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਟੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਐਸੇ ਲਈ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਨਾ ਕਰ ਪਾਈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕਪੜਿਆਂ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਨ ਲੱਗ ਗਈ ਤੇ ਮੂੰਹ ਤਕ ਆ ਗਈ ਮੈਂ ਬੋਲਿਆ ਨੀ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਮੈਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਬੇਬੇ ਦੇ ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ,ਸਿਰ, ਮੋਢੇ, ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸੀ।<

ਬੇਬੇ ਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਅੱਥਰੂਆਂ ਦੀ ਲਾਈਨ ਨੀ ਟੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ ਘੁੱਟ ਕੇੇ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ, ਅਾ ਗਿਆ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਲੈਣ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਤੂੰ ਆਵੇਂਗਾ “ਪੁੱਤ ਮੇਰਾ ਐਥੇ ਜੀ ਨੀ ਲਗਿਆ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ”। ਤੂੰ ਇਕ ਮਿੰਟ ਰੁਕ ਤੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲਗੀ ਹੋਣੀ ਹਨਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਖਾਣ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਆਉਣੀ ਆਂ। ਆ ਲੈ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਅੰਗੂਰ ਖਾ ਸਾਨੂੰ ਐਥੇ ਮਿਲਦੇ ਨੇ ਪਰ ਮੈਂ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਬਚਾ ਕੇੇ ਰੱਖ ਲੈਣੀ ਆ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਆਵੇਗਾ । ਓਹਨੂੰ ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਹੋਣੀ ਆ, ਲੈ ਤੂੰ ਆ ਸੇਬ ਖਾ, ਖਾ ਲੈ ਪੁੱਤ ਇਹ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਨੇ ਤੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਬਚਾ ਕੇੇ ਰੱਖੇ ਮੈਂ, ਚੱਲ ਮੈਂ ਖਵਾਉਣੀਆਂ, ਲੈ ਮੂੰਹ ਖੋਲ ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਿਹਾਂ ਤੂੰ ਸਿਆਣਾ ਪੁੱਤ ਆ ਮੇਰਾ ਰੋਂਦੇ ਨੀ ਹੁੰਦੇ, ਬੇਇਆਂ ਨਾਲ ਪਾਟੀਆਂ ਉਂਗਲਾ ਬੇਬੇ ਦੀਆਂ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਸਾਫ ਕਰ ਰਹੀਆਂ, “ਬੇਬੇ” ਚੱਲ ਆਪਾਂ ਘਰ ਚਲਾਂਗੇ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੇਰਾ ਜੀ ਨੀ ਲਗਦਾ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਬਿਨਾ ।

ਮੇਰਾ ਪੋਤਾ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਣਾ ਕਿ ਨਾਮ ਰੱਖਿਆ ਉਹਦਾ, ਨੂੰਹ ਠੀਕਾ ਮੇਰੀ ਤੇਰਾ ਖਿਆਲ ਤਾਂ ਰੱਖਦੀ ਨਾ? ਓਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਨੀ ਲੈਕੇ ਆਇਆ ਨਾਲ? ਓਏ ਪਾਗ਼ਲ ਤੂੰ ਫਿਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਨਹੀਂ ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਰੋ ਨੀ ਰਿਹਾ ਉਹ ਬਾਰਿਸ਼ ਨਾਲ ਵਾਲ ਗਿੱਲੇ ਹੋ ਗਏ ਨਾ ਉਹ ਪਾਣੀ ਡਿਗ ਰਿਹਾ।

ਕੋਈ ਵੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਰੋਂਦਾ ਨੀ ਦੇਖ ਸਕਦੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਲਕੋਣੇ ਪਏ, ਸ਼ੋਲ ਲਿਆ ਸੀ ਬੇਬੇ ਦੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਸਾਫ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਈ, ਆਪਾਂ ਨਾ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਗੇਟ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਭੱਜ ਜਾਣਾ ਓਹ ਸਾਹਮਣੇ ਨਾ ਭਾਈ ਬੈਠੇ ਓਹ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨੀ ਜਾਣ ਦਿੰਦੇ, “ਅੈਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਨੀ ਜਾਣ ਦਿੰਦੇ ਮੈਂ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇਂਣਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਲੈਣ ਆਈਆਂ”।

ਹਾਂ ਪੁੱਤ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਐਥੋਂ ਲੈ ਜਾ । ਤੂੰ ਜਿਵੇਂ ਕਹੇਂਗਾਂ ਮੈਂ ਓਦਾ ਰਹਿ ਲਵਾਂਗੀ ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਬਸ ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲਿਆ ਕਰੂੰ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰੋਟੀ ਖਾ ਲਿਆ ਕਰੂੰ ਬਸ ਬਸ ਪਰ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਲੈਜਾ, ਮੈਂ ਪੈ ਵੀ ਉੱਥੇ ਜਾਇਆ ਕਰੂੰ ਓਹ ਹੈਗਾ ਨਾ ਆਪਣੇ ਤੂੜੀ ਵਾਲਾ ਓਹਦੇ ਨਾਲ ਥਾਂ ਜੀ ਆ ਹਨਾਂ, ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਪਈ ਰਿਹਾ ਕਰੂੰ ਨਲੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੋਤੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਕਰੂੰ ਜੇ ਤੂੰ ਕਹਿਣਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਬਲਾਉਦੀਂ ਓਹਨੂੰ ਕੋਲ ਬਸ ਦੂਰੋਂ  ਦੂਰੋਂ ਦੇਖ ਲਿਆ ਕਰੂੰ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਐਥੋਂ ਲੈ ਜਾ ਐਥੇ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੀ ਬਹੁਤ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਪੁੱਤ ਮੇਰਾ ਜੀ ਨੀ ਲਗਦਾ ਐਥੇ, ਲੈਕੇ ਜਾਵੇਂਗਾ ਨਾਂ ਪੁੱਤ ।

ਹਾਂ ਬੇਬੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲੈਣ ਹੀ ਤਾਂ ਆਇਆਂ ਮੈਂ ਪਰ ਤੂੰ ਥੋਡ਼ਾ ਟਾਈਮ ਰੁੱਕ ਬੇਬੇ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਅੱਗੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਕੰਮ ਆ ਮੈਂ ਓਹ ਕਰ ਕੇ ਆਇਆ ਠੀਕ ਆ, ਵਾਪਸ ਆਉਂਦਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਲੈਕੇ ਜਾਣਾ, “ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਤੂੰ ਅੈਵੇਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ” ਪਰ ਤੂੰ ਐਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਆਇਆਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਲੈਕੇ ਨੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਨਾਂ ? ਨਈ ਨਈ ਬੇਬੇ ਤੂੰ ਐਦਾਂ ਕਰ ਕਪੜੇ  ਪਾ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਬਸ ਆਇਆ। ……ਮੁਆਫ਼ੀ ਚਾਹੁੰਣਾ ਦੋਸਤੋ ਹਿਮਤ ਨੀ ਹੋਈ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਦੀ ਓਹ ਬਿਚਾਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਮੇਰਾ ਤਕਦੀ ਤਕਦੀ ਦਾ ਪਤਾ ਨੀ ਕੀ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਹੋਣਾਂ

ਯਾਰ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦਾ ਅੈਵੇਂ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ? ਕਿਉਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਤੜਫਣ ਲਈ ਹਰ ਰੋਜ ਥੋਡ਼ਾ ਥੋਡ਼ਾ ਮਰਨ ਲਈ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ? ਬੁੱਢੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤਾਂ ਓਹਦਾ ਕੋਈ ਖਰਚਾ ਵੀ ਨੀ ਹੁੰਦਾ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਓਹ ਸਿਰਫ 3-4 ਰੋਟੀਆਂ ਹੀ ਤਾਂ ਖਾਂਦੀ ਐ ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਉਂ ਓਹਨੂੰ ਘਰੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ?? ਜਵਾਬ ਦੇਂਣਾ…..ਕੁੱਝ ਗਲਤ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਦੇਂਣਾ ਜੀ ਤੁਹਾਡਾ ਆਪਣਾ ਡੈਵੀ

Davy_writer

ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਚਿੰਤਾ ਤੇ ਸੱਚਾ ਡਰ

by admin

ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਬੀੜਾ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਹੈ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਡਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ । ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪਾਣੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਣਾ ਤੇ ਇਸ ਤੱਥ ਤੇ ਗੌਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕ ਹਰਕਤ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਨਿਰਣੇ ਕੀਤਾ ਕਿ ਪਾਣੀ ਦੇ ਖਤਮ ਹੋਣ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਪਹਿਲੇ ਨੰਬਰ ਤੇ ਆਵੇ।ਇਸ ਦੀ ਕਮਾਨ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸੰਭਾਲੀ ਹੋਈ ਸੀ ਸੋ ਹੁਣ ਹੋਰ ਜੋਰ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ।ਹਰ ਘਰ ਨੇ ਇਸ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਠੇਕਾ ਲੈ ਲਿਆ ਹੈ ਤੇ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਚੁੱਕ ਲਈ ਹੈ।

ਪਾਣੀ ਦੀ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ, ਬਿਜਲੀ ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੇ ਸਮਾਨ ਦਾ ਸਟੋਰ ਤਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਦੱਬ ਕੇ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ, ਜਿਆਦਾਤਰ ਚੀਜਾਂ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਜਾਂ ਇਸ ਦੇ ਪਰੋਸੈਸ ਤੋਂ ਹੋ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਿਵੇਂ ਗੱਡੀਆਂ ਕਾਰਾਂ, ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ, ਜਿਨਸ ਦੀਆਂ ਪੇਂਟਾ,ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ, ਪਲਾਸਟਿਕ ਦਾ ਸਮਾਨ,ਹਰ ਛੋਟੀ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਤੇ ਤਿਆਰ ਹੁੰਦੇ ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਇੱਕ ਲੀਟਰ ਦੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ ਨੂੰ ਭਰਨ ਤੇ ਬਨਾਉਣ ਵਿੱਚ ਵੀ 4 ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ ਵਰਤੋਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿ 2 ਘਰ ਦੇ ਜੀਆਂ ਲਈ 200 ਗਜ ਦੀ ਥਾਂ ਵਿਚ 5-6 ਕਮਰੇ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਵੀ ਪਾਣੀ ਚਾਹੀਦਾ ਸੋ ਇਹਨਾਂ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨੂੰ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ ਰੱਖਦਿਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਦਿਵਾੳੁਣ ਲੲੀ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸੋਕੇ ਦੀ ਮਾਰ ਵਾਲਾ ਪਹਿਲਾ ਸੂਬਾ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਹਰ ਕੋਈ ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਇਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚਾਣ ਲਈ ਤੇ ਇਸ ਨਵੇਂ ਮੁਕਾਮ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸੁਚੇਤ ਹਨ ਤੇ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਗਾ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੂਬਾ ਮੋਹਰੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵਿੱਚ ਦਰਜ “ਪਵਨ ਗੁਰੂ ਪਾਣੀ ਪਿਤਾ ਮਾਤਾ ਧਰਤਿ ਮਹਤੁ“ਇਹ ਸਾਡੀ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇੰਨੇ ਸਰਲ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਲਿਖੇ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਜਿਆਦਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਨੂੰ ਇੰਨੀ ਸਰਲ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।”ਬਲ ਹਾਰੀ ਕੁਦਰਤ ਵਸਿਆ” ਇਸ ਪੁਕਾਰ ਦਾ ਸਾਡੇ ਕੰਨਾਂ ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਉਹ ਤਾਂ ਲੋਕ ਹੀ ਹੋਰ ਸੀ ਜੋ ਇਹ ਦੱਸ ਗੲੇ ।

 

ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਦੇ ਯੁੱਗ ਦੇ ਪਾੜੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਝਦਾਰ ਤੇ ਸਿਆਣੇ ਆ ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੀ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀ ਜ਼ੋ ਮਿੱਟੀ ,ਹਵਾ,ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰਨ ਦਾ ਬੀੜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਇਹ ਰੁਕਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੂਬਾ ਮੋਹਰੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਡੀ ਤਾਂ ਕੀਤੀ ਕਰਾਈ ਤੇ ਇਹੀ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਜਾਣਾ ਜਿਸ ਦੇ ਸੋਕੇ ਦੇ ਮੋਹਰੀ ਹੋਣਾ ਦਾ ਐਡਾ ਵੱਡਾ ਬਿੜਾ ਚੁੱਕਿਆ ਸੋ ਚੱਕ ਦਿਓ ਫੱਟੇ ਤੇ ਨੱਪ ਦਿਉ ਕੀਲੀ ।”ਪੰਜਾਬ ਸਿਆਂ ਹੁਣ ਤੇਰਾ ਕੰਮ ਔਖਾ ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਸ ਘਰ ਲਿਜਾ ਕੇ ਸੇਵਾ ਹੀ ਹੋ ਸਕਦੀ” ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਮੋਹਰੀ ਕਰ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ।
ਇੱਕ ਗਹਿਰੀ ਚਿੰਤਾ ਤੇ ਸੱਚਾ ਡਰ 


ਭੁਪਿੰਦਰ ਕੁਮਾਰ ਭਾਰਦਵਾਜ

ਲਾਚਾਰ

by admin

23 ਸਾਲਾ ਦੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੋ ਪੁਲਿਸ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਜੇਲ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੋਪ ਕੇ ਚਲੇ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਜੇਲ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੈਂਚ ਉੱਤੇ ਤੇ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਚਲੇ ਜਾਦੇ ਹਨ। ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਲਈ ਉਹ ਥਾਂ ਨਵੀਂ ਅਤੇ ਹੱਦ ਤੋ ਭਾਰੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਹੋਵੇਗਾ। ਸੋਚਦੇ ਸੋਚਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿਤੀ ਹੋਏ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਲ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ………

ਉਹ ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਬੜੇ ਪੱਕੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ । ਪ੍ਰਵੀਨ ਦਾ ਪਿਤਾ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਅਮਰੀਕਾ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਕਿ ਰੋਹਿਤ ਦਾ ਪਿਤਾ ਮਜਦੂਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮੋਡਲ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜਾਉਦਾ ਸੀ ।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦਾ ਪਿਤਾ ਛੋਟਾ ਵਪਾਰੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਇਕ ਮੰਡੀ ਤੋ ਦੂਜੀ ਮੰਡੀ ਸਬਜ਼ੀ ਸਪਲਾਈ ਕਰਦਾ ਤਿੰਨ ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਬੜੇ ਲਾਡ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਘਰ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਡਾਂਟ ਨਾ ਪਈ।ਜੋ ਮੰਗਦਾ ਉਸ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੰਦੇ। ਪੰਜ ਜਮਾਤਾ ਇੱਕਠੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦਾ ਲੜਕਾ ਰੋਹਿਤ ਫੀਸ ਨਾ ਦੇਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗਾ । ਫਿਰ ਵੀ ਕਦੇ -ਕਦਾਈਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਜਰੂਰ ਆਉਦਾ। ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਦਸਵੀਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਸ -ਪਾਸ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਪੀਣ ਲੱਗਾ ਇਸ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮਲੀ ਹੋਈ ਭੰਗ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰ ਕੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਮੁਨਿਆਰੀ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉਤੇ ਪੀ ਜਾਂਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪਲਾਂ ਜਾਂਦੇ ਜੋ ਕੀ ਉਸ ਨੇ ਦਸਵੀਂ ਦੀ ਜਮਾਤ ਛੱਡ ਕੇ ਖੋਲੀ ਸੀ।

ਪ੍ਰਵੀਨ ਹੁਣ ਦੱਸ ਕਲਾਸਾਂ ਕਰਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਪੋਲੀਟੈਕਨਿਕ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਮਕੈਨੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕਰਨ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਵਿਚ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਇਲਾਕੇ ਤੋ ਆਏਂ ਲੜਕੇ-ਲੜਕੀਆਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਉਸ ਦੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ “ਕੀ ਤੇਰੀ ਤੇਜ਼ੀ ਦਾ ਕੀ ਕਾਰਨ ਹੈ, ਉਸ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ “ਕਾਲਜ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਚੱਲਣਾ”ਪ੍ਰਵੀਨ ਜਦੋਂ ਕਾਲਜ ਸਮੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨਾਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਇਕਾਂਤ ਸਥਾਨ ਉਤੇ ਜਾ ਕੇ ਇੱਕ ਪਾਈਪ ਕੱਢਿਆ ਇੱਕ ਚਮਕੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਕਾਗਜ਼ ਉਤੇ ਕੁੱਝ ਲੰਬਾ ਜਿਹਾ ਰੱਖ ਕੇ ਲੈਟਰ ਨਾਲ ਹੇਠਾਂ ਅੱਗ ਵਾਲੀ ਤੇ ਉਪਰੋਂ ਛੋਟੇ ਜੇਹੇ ਪਾਈਪ ਨਾਲ ਧੂੰਆ ਦਾ ਸੂਟਾ ਖਿਚਣ ਲੱਗਾ ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਪੀ ਹੀ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਿਆ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਦੇ ਹੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਨਵਾਂ ਜੋਸ਼ ਭਰ ਗਿਆ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਪ੍ਵਵੀਨ ਵਾਪਸ ਹੋਸਟਲ ਆ ਗਿਆ । ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਬੈਡ ਉੱਤੇ ਲੇਟਦੇ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਹ 12 ਵਜੇ ਉਠਾਇਆ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਖਾਧੇ -ਪੀਤੇ ਕਿਤਾਬ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਸਵੇਰ ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ ।ਸਵੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਨਹਾ ਧੋਹ ਕੇ ਫਿਰ ਕਾਲਜ ਚਲਾ ਗਿਆ ।ਅੱਜ ਪੂਰਾ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਵਾਲ ਸਮਝ ਆਉਣ ਲੱਗਾ।

ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਬਲਜੀਤ ਨਾਲ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨ ਲਈ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਫਿਰ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ। ਬਲਜੀਤ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਕਰਾ ਕੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ”ਕਿ ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਹੈ”ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੀ ਤੇ ਹੈ ਇਕ,ਉਹ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਬਾਓਲੋਂਜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੈ,ਕਦੀ ਕਦਾਈ ਮੈ ਉਸ ਨਾਲ ਨਸ਼ਾ ਵੀ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾ,ਉਹ ਟਾਈਮ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।” ਅਗਰ ਤੇਰੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨਹੀ ਹੈ ਉਹ ਤੇਰੀ ਵੀ ਗਰਲਫਰੈਡ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕਰ ਦਾਉ ”

ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਇੱਕ ਲੜਕੀ ਜਿਸ ਦਾ ਨਾਂਅ ਸੁਨੀਤਾ ਸੀ ।ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਕਦੇ ਕਦਾਈ ਆ ਜਾਂਦੀ। ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਮੇਲ ਮਿਲਾਪ ਕਰ ਲੈਦੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਹਰ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ।ਉਹ ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰਾ ਸੀ। ਸਭ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਵਿਅਕਤੀ ਸਮਝ ਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪ੍ਵਵੀਨ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਉੱਤੇ ਬਿਠਾ ਲੈ ਗਿਆ ।ਅਚਾਨਕ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਸਤੇ ਵਿੱਚ ਸਾਇਕਲ ਉੱਤੇ ਆਉਦਾ ਰੋਹਿਤ ਮਿਲ ਗਿਆ ।ਰੋਹਿਤ ਆਪਣਾ ਸਾਇਕਲ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਖੜਾ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ।ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਲੈ ਗਏ। ਤਿੰਨ ਦੋਸਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਦੀ ਡੱਬੀ ਕੱਢੀ। ਇੱਕ ਸਿਗਰੇਟ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਇੱਕ ਰੋਹਿਤ ਵੱਲ ਵਧਾਈ ਰੋਹਿਤ ਨੇ ਕਿਹਾ” ਮੈ ਨਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਪੀਂਦਾ “। ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ -ਕਰਦੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ,”ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਦੂਜਾ ਵੀ ਹੈ ,ਇੱਕ ਦਿਨ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਦੋ -ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰਜ਼ੀ ਕੰਮ ਕਰੀ ਜਾਵੋ ਥਕਾਵਟ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਂ , ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅੱਜ ਤੂੰ ਵੀ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚ ਕੇ ਵੇਖ ਕਿੱਧਾ ਗੁੱਡੀ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਹੈ”।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਜਦੋਂ ਸੂਟਾ ਖਿੱਚਿਆ ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ,”ਮੈਂ ਭੰਗ ਤੇ ਸਿਗਰੇਟਾਂ ਵਿੱਚ ਭਰਕਾ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ,ਪਰ ਅੱਜ ਇਹ ਵੀ ਪੀ ਕੇ ਵੇਖ ਲੈਦਾ”ਰੋਹਿਤ ਨੇ ਕਿਹਾ”ਯਾਰ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ, ਨਸ਼ੇ ਜਿੰਦਗੀ ਤਬਾਹ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ”।ਤਿੰਨੋ ਦੋਸਤ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ।

ਹੁਣ ਪ੍ਵਵੀਨ ਜਦੋਂ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਵਾਪਸ ਆਪਣੀ ਜਮਾਤ ਗਿਆ ਤਾ ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੈ ਤੇਰਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ,ਮੇਰੀ ਵਾਲੀ ਗਰਲਫਰੈਡ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਸਹੇਲੀ ਹੈ, ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਲਈ ਤੈਆਰ ਰਹੀ, ਪਰ ਉਹ ਕਦੇ ਕਦਾਈ ਗੋਲੀਆਂ-ਗੂਲੀਆ ਖਾ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਕੋਰੈਕਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਪੀ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਲਈ ਤਾਂ ਇੱਧਾ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਠੀਕ ਨੇ “ਨਹੀਂ ਤੇ ਕਹਿਣ ਗਈਆਂ, ਇਹ ਤੁਸੀਂ ਕਿ ਕਰਦੇ ਹੋ”। ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰ ਕੇ ਗੇਟ ਤੇ ਆ ਗਏ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਲਵਲੀ ਨਾਂਅ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਇਕਾਂਤ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਉਤੇ ਬਲਜੀਤ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਆਈਆਂ। ਫਿਰ ਉਹ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਤੇ ਲਵਲੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਉਸ ਨੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਝਾੜੀਆਂ ਦੇ ਉਹਲੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ। ਚਾਰੋਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਖੂਬ ਨਸ਼ਾ ਕੀਤਾ ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵੱਖ ਹੋ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜੀ ਮੋਜ ਮਸਤੀ ਕੀਤੀ।ਉਸ ਤੋ ਬਾਅਦ ਬਲਜੀਤ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਬੱਸ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਫਿਰ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਸਟਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਚਲਾ ਗਿਆ ।

ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਤੋ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਪੈਸੇ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਨਸ਼ਾ ਵੇਚਣ ਵਾਲੀਆਂ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਜੋ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ।ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਸਿਆਂ ਨਾਲ ਸਮਗਲਰਾਂ ਤੋ ਨਸ਼ਾ ਮੰਗਵਾ ਲੈਂਦਾ ਜੋ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਕਈ ਵਾਰ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਨਸ਼ਾ ਕਰਵਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਖੂਬ ਕਾਲਜ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਦਾ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਨੂੰ ਜੇ ਇੱਕ ਨਸ਼ਾ ਨਾ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਵਾਂ ਨਸ਼ਾ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਵੀ ਕਰਵਾ ਜਾਂਦਾ । ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹ ਚਿੱਟਾ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਘੋਲ ਕੇ ਇੰਜਕੈਸ਼ਨ ਲਾਉਦਾ।

ਕਾਲਜ ਦੇ ਇਕ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ। ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿਚ ਲੱਖਾਂ ਰੁਪਏ ਨਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਡਾ ਦਿੱਤੇ ।ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਹੁਣ ਉਸ ਦਾ ਯਕੀਨ ਨਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਘਰ ਦਾ ਲੜਕਾ ਟੋਨੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਉਂਦਾ ਜਾਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।ਉਹ ਮੰਦਬੁੱਧੀ ਕਰਕੇ ਘੱਟ ਬੋਲਦਾ ਸੀ ।ਉਹ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹਾਵ-ਭਾਵ ਨਾਲ ਸਮਝਦਾ ਤੇ ਸਮਝਾਉਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰੋਂ ਚਾਹ ਬਣੀ ਹੋਈ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੂੰ ਪਿਲਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਤਾ ਲੈ ਜਾ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠ ਇੱਕਠੇ ਖਾਂਦੇ।

ਇੱਕ ਰਾਤ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਪ੍ਵਵੀਨ ਆਪਣੀ ਨਸ ਵਿਚ ਨਸ਼ੇ ਇੰਜ਼ੈਕਸ਼ਨ ਲਗਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਬਰਡਨ ਨੇ ਫੜ ਲਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਦੇ ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚੈਕਿੰਗ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਥੋਂ ਕਾਫੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਨਸ਼ੇ ਦੀਆ ਗੋਲੀਆ, ਟੀਕੇ , ਕੋਕੀਨ ਆਦਿ ਬਰਾਮਦ ਹੋਇਆ । ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚੋ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਉਹ ਹੁਣ ਆਵਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ।

ਕਈ ਦਿਨਾ ਬਾਅਦ ਪ੍ਵਵੀਨ ਹੁਣ ਯਾਦਵਰਿੰਦਰ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਆਪਣੀ ਲਾਚਾਰੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿਹਾ “ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਪੈਸੇ ਦੀ ਤੰਗੀ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਮੱਦਦ ਕਰ”। ਉਸ ਨੇ ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਆਪਣਾ ਦੱਸਿਆ। ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸਾਡੇ ਦੋਨਾ ਦਾ ਹਲ ਹੈ, ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ” ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਟੋਨੀ ਨਾਂਅ ਦਾ ਲੜਕਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ,ਜਿਸ ਦਾ ਬਾਪੂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋ ਆਇਆ ਹੈ, ਅਗਰ ਅਸੀਂ ਉਸ ਦੀ ਕਿਡਨੈਪਿੰਗ ਕਰ ਲਈਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਮੋਟੀ ਰਕਮ ਮਿਲ ਜਾਏਗੀ”।ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁਕੱਣ ਦੀ ਪਲੈਨਿੰਗ ਕਰ ਲਈ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਪ੍ਵਵੀਨ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਤੇ ਆਇਆ।ਉਹ ਟੋਨੀ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।ਜਦੋਂ ਟੋਨੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆ ਬੈਠਾ ਤਾ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਟੋਨੀ ਆਪਾ ਘੁੰਮ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਇਸ ਦੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾ ਤੁਸੀਂ ਚਲੋ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇਂ ਮਗਰ ਆਉਂਦਾ “। ਟੋਨੀ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਨਹੀ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਬੈਠ ਗਿਆ।ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ- ਕਰਦੇ ਉਥੋਂ ਚਲੇ ਗਏ।ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਮੋਟਰ ਉੱਤੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਬਦਲ ਉੱਥੇ ਪੁੱਜਾ।ਉਸ ਨੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕੱਪੜਾ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ।ਚੋਰੀ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸਿਮ ਤੋਂ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ।ਉਸ ਨੇ 5 ਲੱਖ ਦੀ ਫਰੋਤੀ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਪੈਸੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਦੱਸੀ।ਹੁਣ ਟੋਨੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਪਾਗਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਿਆ ।ਉਹ ਵਾਰ ਵਾਰ ਫੋਨ ਲਗਾਉਂਦੇ ਪਰ ਸਿਮ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਟੋਨੀ ਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਥਾਂ ਨਹੀ ਲੱਭੀ।ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਦਾ ਪਿਤਾ ਟੋਨੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਡਨੈਪਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੀਆ ਦਾ ਕੋਈ ਸੁਰਾਗ ਨਾ ਮਿਲੀਆ।

ਹੁਣ ਉੱਧਰ ਟੋਨੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਉਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਟੋਨੀ ਉਹਨਾਂ ਤੋ ਭੱਜਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੀ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੋ ਕੱਪੜਾ ਲੈ ਗਿਆ। ਟੋਨੀ ਧਮਕੀ ਦੇਣ ਲੱਗਾ ਕੀ” ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਮੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਕੀ ਤੂੰ ਮੈਂਨੂੰ ਇੱਥੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆਂ”।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਹੁਣ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਡਰ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਪ੍ਵਵੀਨ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਉਸ ਨੇ ਮਾਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ।ਪ੍ਰਵੀਨ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਦੀ ਕਲੱਚ ਦੀ ਤਾਰ ਕੱਢੀ ਟੋਨੀ ਦਾ ਗਲ ਘੁੱਟ ਕੇ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ।ਫਿਰ ਕਹੀਂ ਚੱਕ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਦੱਬ ਦਿੱਤਾ ।ਪ੍ਵਵੀਨ ਅਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਏ ਸੀ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਪੁਲਿਸ ਕੋਲ ਰਿਪੋਰਟ ਲਖਾਈ ਬਰੀਕੀ ਨਾਲ ਪੜਤਾਲ ਕਰਨ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਲੜਕੇ ਤੋ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਦੱਸੀ।ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਰਾਤ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਤੋ ਥਾਣੇ ਚ ਪੁਛਗਿੱਛ ਕੀਤੀ ਪਰ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਬੈਠਾ ਤਾ ਸੀ ,ਪਰ ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ,ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਉਹ ਕਿਥੇ ਗਿਆ”।ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮੋਬਾਇਲ ਨੰਬਰ ਗੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਹੋਈਆ ਸੀ

ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਥਾਣੇ ਤੋ ਆਉਦਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਚੁਬਾਰੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ “ਮੈਨੂੰ ਤਾ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਮੈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ, ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਦੂਰ 5-6 ਦਿਨਾ ਲਈ ਚਲਾ ਜਾ,ਮਾਮਲਾ ਆਪੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਓ”।ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਨੇ ਹਲੇ ਫੋਨ ਬੰਦ ਹੀ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੋੜੀਆ ਤੋ ਹੇਠਾਂ ਵੀ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੱਤਾ ਕੀ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਫੋਨ ਦੀ ਰਿਕਾਰਡਿੰਗ ਲਗਾ ਰੱਖੀ ਸੀ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਵੀ ਫੜ ਲਿਆ ।

ਪੁਲਿਸ ਲਾਸ਼ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਲੈ ਆਈ, ਲਾਸ਼ 3 ਦਿਨ ਬੀਤ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਬਦਬੂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਗਾਮਾ ਮਚਿਆ ਹੋਈਆਂ ਸੀ।ਲੋਕ ਥਾਣੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਟੋਲੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।ਜਦੋਂ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਅਤੇ ਪ੍ਵਵੀਨ ਨੂੰ ਜੇਲ ਲਈ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾਉਣ ਲੱਗੇ ਤਾ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਤਾਅਨੇ ਦੇਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ”ਜੇਕਰ ਤੈਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ ਤਾਂ ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਦਾ, ਤੈਨੂੰ ਉਸ ਭੋਲੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੀ ਮਿਲਿਆ,ਲੋਕ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਅੱਗੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋਈਆ ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਲੋਕਾ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਉਠਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਦੂਰ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਦੋਸਤ ਰੋਹਿਤ ਸਾਇਕਲ ਉਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਸਭ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਰੋਹਿਤ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ”ਕੀ ਨਸ਼ੇ ਕਿੱਧਾ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ, ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਤੋਂ ਸੈਂਤਾਨ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ”

ਸੰਦੀਪ ਕੁਮਾਰ ਨਰ ਬਲਾਚੌਰ

ਟੀਕੇ

by admin
ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਮਾਸਟਰ ਹਰਨੇਕ ਸਕੂਲ ਗੇੜਾ ਮਾਰਨ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਦਫਤਰ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੈਠੇ ਹੋਣ ਦੀ ਭਿਣਕ ਪਈ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਦੱਬੇ ਪੈਰੀਂ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਦੋ ਨੌਜਵਾਨ ਕੰਧ ਨਾਲ  ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਇੱਕ- ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਸਰਿੰਜਾਂ ਲਾਈ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ।
ਗੌਰ ਨਾਲ ਦੇਖਣ ਤੇ ਹਰਨੇਕ ਦੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਬਬਲੂ ਅਤੇ ਜੀਤਾ ਨੇ, ਜੋ ਕੁਝ-ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸ ਕੋਲ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ । ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੋਣਹਾਰ ਬੱਚੇ ਇਸ ਕੁਰਾਹੇ ਕਿੰਝ ਪੈ ਸਕਦੇ ਐ।
 ਅੱਗੋਂ ਉਹ ਵੀ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ , ” ਸਰ ਜੀ!!  ਸਾਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰ ਦੇਓ, ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਕੇ  ਨਹੀਂ ਏਹੋ ਜੀ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਕਰਦੈ  “
       ” ਓਏ ਪੁੱਤਰੋ !!  ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਟੀਕੇ ਲੱਗਣ ਆਲੇ ਦਿਨ ਸਕੂਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੇ , ਜੇ ਕਿਤੇ ਆ ਵੀ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਡਰਦੇ ਮਾਰੇ ਕੰਧ ਟੱਪ ਕੇ ਭੱਜ ਜਾਂਦੇ ਸੀ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਐਨੇ ਬੇਖ਼ੌਫ਼ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਗਏ ? “
         ਹਰਨੇਕ ਅਤੀਤ ਚੇਤੇ ਕਰਦਿਆਂ ਬੋਲਿਆ ।
       ” ਸਰ ਜੀ !! ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤੈ ਈ ਐ, ਅਸੀ ਪੜ੍ਹਨ ‘ਚ ਕਿੰਨੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਸਾਂ, ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਅਸੀਂ ਸਰਕਾਰ ਅੱਗੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ  ਲਈ ਬਹੁਤ  ਤਰਲੇ ਕੀਤੇ , ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਸਾਡੀ ਬਾਂਹ ਨਹੀਂ ਫੜੀ   ” ਬਬਲੂ ਨੇ ਭਾਵਕ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
” ਪਰ ਪੁੱਤਰੋ !! ਇਹ ਕੋਈ ਮਸਲੇ ਦਾ ਹੱਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਐ, ਥੋਨੂੰ !! ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਟੀਕਿਆਂ ਤੋਂ ਡਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੈ ”  ਹਰਨੇਕ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
” ਸਰ ਜੀ !! ਸਾਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਹਾਲਾਤ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਡਰਾਵਣੇ ਦਿਸਦੇ ਐ , ਤਾਈਂਓ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਐਹ ਅੱਕ ਚੱਬਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਆਂ ”  ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਜੀਤਾ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਇਆ।
  ਹਰਨੇਕ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਨਰਕ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਓਹ ਅਸਲੀਅਤ ਸਮਝ ਕੇ  ਜੋਸ਼ ਨਾਲ ਬੋਲੇ ,   ” ਸਰ ਜੀ!! ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਈ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ, ਅੱਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਸੀਂ ਇਹ ਟੀਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸਾਡੇ ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਹਾਲਾਤਾਂ ਲਈ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹਾਕਮਾਂ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿੱਚ ਵੋਟਾਂ ਵੇਲੇ ਲਾਵਾਂਗੇ “

ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ