ਜਦੋਂ ਪਤਾਲਪੁੱਤਰ ਵਿਚ ਭਗਵਾਨ ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹੈਸੀਅਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਤੋਹਫੇ ਦੇਣ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ।
ਰਾਜਾ ਬਿੰਬਿਸਾਰ ਨੇ ਵਿਚ ਭਗਵਾਨ ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਕੀਮਤੀ ਹੀਰੇ, ਮੋਤੀ ਅਤੇ ਰਤਨ ਭੇਟ ਕੀਤੇ। ਬੁੱਧਦੇਵ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਭ ਨੂੰ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੰਤਰੀਆਂ, ਸੇਠਾਂ, ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਭੇਟ ਕੀਤੇ ਅਤੇ ਬੁੱਧਦੇਵ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ ।
ਇਸੇ ਦੌਰਾਨ, ਇੱਕ ਬੁੱਡੀ ਔਰਤ ਸੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਈ। ਬੁੱਧਦੇਵ ਨੂੰ ਨਮਸਕਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, ‘ਸ਼੍ਰੀਮਾਨ ਜੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਆਉਣ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਇਹ ਅਨਾਰ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਅੱਧਾ ਖਾਧਾ ਹੋਇਆ ਫਲ ਲਿਆਈ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਇਹ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਤੋਹਫ਼ਾ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਦਕਿਸਮਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਾਂਗੀ। ਭਗਵਾਨ ਬੁੱਧ ਨੇ ਉਸ ਫਲ ਨੂੰ ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ।
ਜਦੋਂ ਰਾਜਾ ਬਿੰਬਿਸਾਰ ਨੇ ਇਹ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਭਗਵਾਨ ਬੁੱਧ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ‘ਹੇ ਸੁਆਮੀ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰੋ! ਮੈਂ ਇੱਕ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀਮਤੀ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਦਿੱਤੇ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤੇ , ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਔਰਤ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਛੋਟੇ ਅਤੇ ਗੰਦੇ ਫਲ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ? ‘
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਬੁੱਧ ਦੇਵ ਹੱਸੇ ਗਏ ਅਤੇ ਬੋਲੇ , ‘ਰਾਜਨ! ਤੁਸੀਂ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫ਼ੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਸਭ ਤੁਹਾਡੀ ਦੌਲਤ ਦਾ ਦਸਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਦਾਨ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਫਾਇਦੇ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਡਾ ਦਾਨ ‘ਸਾਤਵਿਕ ਦਾਨ’ ਦੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ, ਇਸ ਔਰਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਦਾ ਮਿੱਠਾ ਫਲ ਹੀ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਇਹ ਬੁੱਡੀ ਔਰਤ ਗਰੀਬ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦੌਲਤ ਦੀ ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਦਾਨ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ, ਦੋਵਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਵੀਕਾਰਿਆ ਹੈ।
