ਸੁਰਜੀਤ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਘਰ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਗੁਆਂਢਣ ਦੇ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਭਤੀਜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ।
ਸੁਰਜੀਤ ਬੜੇ ਮਾਣ ਨਾਲ ਗੁਆਂਢਣ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਰੱਖੇ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਦਾ ਭੋਗ ਬੜੇ ਸਾਦੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪਾਇਆ। ਪੰਗਤ ‘ਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਲੰਗਰ ਛਕਾਇਆ ਤੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਵਿਤਕਰਾ ਨਾ ਹੋ ਸਕੇ । ਪਾਠ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਕੋਲ ਬੈਠ ਕੇ ਸੁਣਿਆ।ਵਿਆਹ ਵੀ ਬੜੇ ਸਾਦੇ ਤੇ ਸੋਹਣੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਲੋਕ-ਦਿਖਾਵਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਗੁਰੂਦੁਆਰੇ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਰਾ ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਤੇ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ,ਜੋ ਕਿ ਪੈਲਿਸ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵਧੀਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਦਿੰਦਿਆਂ ਬਰਾਤ ਵੀ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਸੀ,ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਲਾਵਾਂ ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਵਜੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਡੋਲੀ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਤੋਰੀ ਗਈ। ਸਾਨੂੰ ਬੜਾ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ,”ਉਸਨੇ ਅਜਿਹਾ ਵਿਆਹ ਕਰਕੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਮਿਸਾਲ ਕਾਇਮ ਕੀਤੀ ਹੈ।”
ਸੁਰਜੀਤ ਦੀ ਗੁਆਂਢਣ ਵੀ ਸੁਣਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਈ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ,” ਜੇਕਰ ਮੁੰਡੇ ਵਾਲੇ ਵੀ ਸਾਥ ਦੇਣ ਤਾਂ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਕੁੜੀ ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਲਈ ਆਸਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਮਹਿਣਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਦਾ ਭਾਰ ਚੁੱਕਣਾ ਪੈਂਦਾ।” ਇੱਕ ਤਾਂ ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਲਈ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ‘ਚ ਜਾਂ ਫਿਰ ਪਿੰਡ ‘ਚ ਹਾਲ ਬਣਾਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਕਿਤੇ ਸਰਕਾਰ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕਾਨੂੰਨ ਬਨਾ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਇਹਨਾ ਖ਼ਰਚਿਆਂ ਦੇ ਦਿਖਾਵਿਆਂ ‘ਚ ਉੱਜੜ ਰਹੇ ਕਈ ਘਰ ਬਚ ਜਾਣਗੇ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਨੀ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁੜੇ,” ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕ ਵੀ ਬੋਝ ਹੇਠ ਦੱਬਣ ਦੀ ਜਗਾ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਂਗੂੰ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਗੇ।”
ਸੰਦੀਪ ਕੌਰ ਚੀਮਾ
Sandeep kaur cheema
