ਅਸੀਂ ਕੁਰਸ਼ੇਤਰ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਤਪਦੀ ਗਰਮੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ “ਜਰਾ ਬਾਈਕ ਰੋਕਣਾ।” ਤੁਸੀਂ ਦੇਖਣਾ ਸਾਹਮਣੇ ਨਹਿਰ ਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋ ਲਵਾਂਗੇ ।” ਅਸੀਂ ਇਸ ਤਪਦੀ ਧੁੱਪ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰਾਹਤ ਪਾ ਲਵਾਂਗੇ ।
ਅਸੀਂ ਛਾਂ ਦਾਰ ਰੁੱਖ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਗਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਰੋਣ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ । ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਤਕ ਕੰਬ ਗਈ । ਇਥੇ ਜਰੂਰ ਕੋਈ ਅਣਹੋਣੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਚਾਰੇ-ਪਾਸੇ ਦੇਖਿਅਾ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਇਕ ਕੰਡਿਆਲੀ ਵਿਚ ਫਸੇ ਗੱਤੇ ਦੇ ਡੱਬੇ ‘ਤੇ ਪਈ । ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਕਣ ਲੱਗੀ ਪਰ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਉਸ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਗੱਤੇ ਦੇ ਡੱਬੇ ਤੱਕ ਨਾ ਅਪੜਿਆ । ਮੇਰੇ ਕੰਡੇ ਲੱਗ ਗਏ ਤੇ ਕਈ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਖੂਨ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗਾ। ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਨੇ ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਕੰਡਿਆਲੀ ਵਿਚੋਂ ਡੱਬਾ ਕੱਡਿਆ।
ਮੈਂ ਡੱਬਾ ਦੇਖਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਈ । ਇਕ ਪਿਆਰੀ ਜਿਹੀ ਬੱਚੀ ੨-੩ ਦਿਨ ਦੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਡਰ ਤੋ ਜਾਂ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਬੱਚੀ ਹੋਣ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਲੜਕੇ ਦੀ ਚਾਹਤ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦਾਜ ਦੇ ਡਰ ਤੋ ਬੜੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਮਮਤਾਹੀਣ ਹੋ ਕੇ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਇਥੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
“ਕਿਵੇਂ ਕਰਨਾ ਹੈ ? “ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਨੇ ਬੜੀ ਬੇਰੁੱਖੀ ਵਿੱਚ ਪੁਛਿਆ।”
“ਇਸਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ । ਇਲਾਜ ਤੋ ਬਾਅਦ ਅੱਗੇ ਸੋਚਾਗੇ। “ਮੈਂ ਕਿਹਾ ।
ਅਸੀਂ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾ ਕੇ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਡਾਕਟਰਣੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਿਲ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੇ ਕੋਈ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ। ਬੜਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਇਆ । ਮੈਂ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋ ਬੱਚੇ ਲਾਈ ਤਰਸ ਰਹੀ ਹਾਂ ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਗੋਦ ਲੈਂ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ ।
“ਇਹ ਬੱਚੀ ਹੈ ,ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ।” ਮੈਂ ਮੁਸਕਰਾਉਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ।
ਡਾਕਟਰਣੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ ਇਸਨੂੰ ਮਾਂ ਤੇ ਪਿਉ ਦੋਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਤੇ ਨਾਮ ਮਿਲੇਗਾ । ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮਹੌਲ ਬਣ ਗਿਆ । ਡਾਕਟਰਣੀ ਨੇ ਲਡੂਆਂ ਨਾਲ ਸਭ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਕਰਵਾਇਆ।
ਭੁਪਿੰਦਰ ਕੌਰ ਸਾਢੋਰਾ
