ਪੰਜਾਬੀ sad shayari love

ਉਹ ਬੰਦਾ ਖੁਦ ਦਾ ਘਰ ਉਜਾੜ ਲੈਂਦਾ

ਜਿਹਨੂੰ ਭਾਲ ਰਹੇ ਸਦਾ ਠੇਕਿਆਂ ਦੀ

ਓਹ ਔਰਤ ਕਦੇ ਵੀ ਵਸਦੀ ਨਈਂ

ਜਿਹਨੂੰ ਝਾਕ ਰਹੇ ਸਦਾ ਪੇਕਿਆਂ ਦੀ

ਵਕਤ ਦਾ ਪਾਸਾ ਕਦੇ ਵੀ ਪਲਟ ਸਕਦਾ ਹੈ

ਇਸ ਲਈ ਸਿਤਮ ਓਹੀ ਕਰ ਜ਼ੋ ਤੂੰ ਸਹਿ ਸਕੇਂ

ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਮਾਲ ਦੇ ਸੀ ਉਹ ਪੁਰਾਣੇ ਅਨਪੜ੍ਹ ਲੋਕ ਜੋ

ਮੁਕਰਨ ਨੂੰ ਮਰਨ ਬਰਾਬਰ ਸਮਝਦੇ ਸਨ

ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੇ ਲੋਕ ਦਿਨ ਵਿਚ ਖੌਰੇ ਕਿੰਨੇ ਵਾਰ ਮਰਦੇ ਨੇ

ਆਪਣੀ ਮੁਸਕਾਨ ਨੂੰ ਓਦੋਂ ਹੀ ਰੋਕੋ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਰਦ ਦੇ ਰਹੀ ਹੋਵੇ

ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਖਿਲਖਿਲਾ ਕੇ ਹੱਸਦੇ ਰਹੋ ਕਿਉੰਕਿ ਇਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਅਸਲੀ ਦੌਲਤ ਹੈ

ਜੋ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਆਉਣ ਦਿਉ ਜੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਣ ਦਿਉ

ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾ ਕਰੋ

ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਰੁਕਣਗੇ ਨਹੀਂ ਤੇ ਰੁਕਣ ਵਾਲ਼ਿਆਂ ਨੂੰ

ਬੰਨ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ

ਉਹ ਰੂਹਾਂ ਵੀ ਬਾ-ਕਮਾਲ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ

ਜੋ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨਫੇ ਨੁਕਸਾਨ

ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ

ਇਤਰ ਨਾਲ ਕਪੜਿਆਂ ਦਾ ਮਹਿਕਨਾ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ

ਮਜ਼ਾ ਤਾਂ ਓਦੋਂ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਚੋਂ ਖੁਸ਼ਬੋ ਆਵੇ